Αγαπητοί φίλοι,


Επισκεφτείτε τη σελίδα http://www.tovima.gr/vimygazino/vimygazino.aspx
Στη στήλη «Η δουλειά μου» θα βρείτε το άρθρο μου Βιβλιοθηκονόμος: Τι είμαι και πού πάω;
Ψηφίστε το από αύριο 28/9 – 8/10 για να το δούμε όλοι μαζί δημοσιευμένο στο επετειακό τεύχος του ΒΗΜΑgazino, στις 17 Οκτωβρίου.

Ευχαριστώ,

Αφροδίτη

"ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ" και το Facebook...

"TA ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΑ. ΔΕΝ ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΑΠΛΩΣ ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΑΠΟΔΟΧΗ. ΑΥΤΗ Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ. ΤΟ 93% ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΙΓΡΑΨΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ.. ΕΣΕΙΣ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΤΟ 7% ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΨΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ... ΑΦΗΣΟΥΝ ... ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ..."

 

Αυτό το κατά τ' άλλα πολύ χαριτωμένο post είδα στον τοίχο κάποιου από τους φίλους μου στο facebook. Προς στιγμήν σκέφτηκα: "Θα με εντάξω στο 7%!!!!" και έκανα copy.

Και μετά ξανασκέφτηκα... "παιδιά με ειδικές ανάγκες"; Δεν είναι καν politically correct! Τα παιδιά με αναπηρία, λοιπόν... Και όχι μόνο τα παιδιά αλλά και οι άνθρωποι με αναπηρία δεν επιζητούν την αποδοχή κανενός.

Γνώμη μου; ΦΥΣΙΚΑ! Και τι έγινε; Το πολύ πολύ να δεχθώ επιστολές διαμαρτυρίας. Νομίζω όμως το να θεωρούμε εμείς οι "αρτιμελείς" (λέμε τώρα) ότι αυτοί οι "με τις ειδικές ανάγκες" έχουν ανάγκη τη δική μας αποδοχή είναι άκρως εγωιστικό! Από πού κι ως πού βάζουμε τους εαυτούς μας σε μια θέση κριτή για το ποιον θα αποδεχθούμε και ποιον όχι;

ΟΚ, εγώ είμαι χοντρή. Ζητάω την αποδοχή κανενός; Όχι. Η διπλανή είναι ντερέκι και φοράει παπούτσι νούμερο 42. Ε και; Χρειάζεται την αποδοχή μου; Και ο παραπέρα χρειάζεται ένα αναπηρικό καρότσι για να κινηθεί. Ε και;

Αν δε ζούσαμε σ' αυτή τη χώρα δε θα ήταν καν θέμα προς συζήτηση. Δε θα χρειαζόταν την αποδοχή μου γιατί δε θα με είχε ανάγκη να κατέβει το πεζοδρόμιο! Κανένας κάφρος δε θα είχε παρκάρει πάνω στη ράμπα και όλα τα δημόσια κτίρια θα είχαν ράμπα! Ο τυφλός δε θα έπεφτε στις κολώνες επειδή οι ειδικές πλάκες του πεζοδρομίου καταλήγουν σε αδιέξοδο γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να τις τοποθετήσει σωστά.

Και το να αφήσω ένα Post για μια μέρα στο wall του facebook δείχνει ξαφνικά ότι νοιάζομαι; Touching! Μου σηκώθηκε η τρίχα από συγκίνηση!

Και οι νοητικά ανάπηροι; Ναι, χρειάζονται ειδική αγωγή. Και ναι, κατά κανόνα γίνεται ιδιωτικά γιατί δεν ξέρω αν και πόσα δημόσια σχολεία ειδικής αγωγής υπάρχουν και κυρίως αναλογικά με το πόσα χρειάζονται! Αλλά τι να το κάνεις; Βάζοντας αυτό το Post στο wall θα πω: "Τι γλυκό παιδάκι! Πόσο χρονών είναι;" αντί του "Αχου το γλυκό μου! έτσι γεννήθηκε το καημένο;"

 

Ξεκολλήστε! Το να το θυμηθώ μια μέρα στον "τοίχο" δεν το κάνει πρόβλημά μου και κυρίως δε με κάνει κομμάτι της λύσης! Απλά για μια μέρα θα σκεφτώ αυτό (τι μια μέρα... για τα δευτερόλεπτα που παίρνει το copy paste) και μετά; μάλλον θα ξαναβάλω κάποιο άλλο moto όπως το "Carpe Diem" ή ένα βιντεάκι απ' το youtube με το αγαπημένο μου συγκρότημα.

 

Και πάλι! Ανατρίχιασα!

 

Αν πραγματικά αποδέχεστε τα άτομα με αναπηρία, μην παρκάρετε (με αλαρμ ή χωρίς) την επόμενη φορά στη ράμπα, μην αγνοείτε τον άνθρωπο με το μπαστούνι και μη δείχνετε οίκτο στην αναπηρία του άλλου! Άλλωστε, οι περισσότεροι από εμάς εκεί έξω είμαστε συναισθηματικά ανάπηροι και αυτό, πιστέψτε με, επηρεάζει τη ζωή και τη συμπεριφορά πολύ περισσότερο των (και πολύ περισσότερων) ανθρώπων που βρίσκονται γύρω μας!

Υ.Γ. Μπορεί να ακούγομαι κυνική. Ο λόγος που αντιδρώ έτσι είναι γιατί πιστεύω πραγματικά πως τα άτομα με αναπηρία έχουν ανάγκη την αγάπη και την αποδοχή όσο την έχουμε και όλοι οι υπόλοιποι. Και θεωρώ εξαιρετικά υποκριτικό να το σκεφτώ απλά μια μέρα και να το δηλώσω με 3 γραμμές στο FB. Προτιμώ να το δηλώνω κάθε μέρα, με τη στάση μου, σε κάθε περίσταση της ζωής μου.