Φθόνος, Ζήλια, Φόβος; Τι έχει να φοβηθεί ο άνθρωπος από ένα δέντρο με καρπούς; το δέντρο δεν ρίχνει ποτέ τα κλαδιά του να χτυπήσει άνθρωπο. Ο άνθρωπος, όμως, πάντα ματώνει τα δέντρα. Από παιδί έβλεπα κορμούς χαραγμένους με ξυράφια, πέτρες, πάντα πληγωμένα και πάντα βουβά. Όλοι κάποτε πετάξαμε μια πέτρα στα κλαδιά των δέντρων χωρίς να σκεφτούμε ότι το πονάμε. Κάθε φρούτο που κόβουμε είναι ένα παιδί του που το απομακρύνουμε από τη μάνα του και κάθε χτύπημα μια βαθιά πληγή στην καρδιά του δέντρου.
Και καλά τα δέντρα, είναι κάτι διαφορετικό από εμάς, μπορεί ακόμη και να μην αντιλαμβανόμαστε εύκολα ότι είναι ένας ζωντανός οργανισμός που γεννιέται, μεγαλώνει, αναπαράγεται και πεθαίνει. Είναι κι αυτό αναπόσπαστο τμήμα του κύκλου της ζωής. Τους συνανθρώπους μας, όμως, τους πετροβολάμε πιο εύκολα. Γιατί όμως; Παντού και πάντα βρίσκεται κάποιος που θα επιχειρήσει να διαβάλει τους άλλους. Παντού και πάντα υπάρχουν κάποιοι που πέφτουν θύματα κακοήθειας των συνανθρώπων τους, μιας κακοήθειας που μπορεί να πηγάζει από παντού. Συμπλέγματα κατωτερότητας ή ακόμη και αυτά της ανωτερότητας κάνουν τους ανθρώπους επικριτικούς και πικρόχολους. Η ζήλια για ό,τι θα θέλαμε να έχουμε και δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε σε αντίθεση με άλλους, μας κάνει να παρακαλάμε, αντί να γίνουμε κι εμείς ικανοί και άξιοι γι’ αυτά, να χάσει ο διπλανός μας τα κεκτημένα του! Ξέρω πως όποιος το αναλογιστεί αυτό, θα πει πως πράγματι είναι πολύ άδικο, όταν, όμως, έρθει η ώρα θα φερθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Το χειρότερο που κάνουμε οι άνθρωποι είναι ότι πάντα έχουμε δυο σακούλια κρεμασμένα στο λαιμό μας. Σ’ αυτό που κρέμεατι μπροστά μας, βάζουμε πάντα τα ελαττώματα των άλλων και στο άλλο, αυτό που κρέμεται στην πλάτη μας, τα δικά μας. Κι όταν το βάρος στην πλάτη μας είναι πιο βαρύ, κρατάμε ίσιο το κορμί σαν να παθαίνουμε λόρδωση και μοιάζουμε περήφανοι κι ευθυτενείς. Μα μόλις μπει ένα πετραδάκι στο άλλο σακούλι, σκύβουμε και αγκομαχάμε σαν να κουβαλάμε τις αμαρτίες του κόσμου.
Μεγαλύτερο, όμως, σφάλμα είναι ότι δεν διαπιστώνουμε πόσο θίγονται, πληγώνονται ή ακόμη και βλάπτονται οι άλλοι από αυτή μας την τακτική! Είναι σαν να καρφώνουμε πρόκες στο πεζοδρόμιο και μετά να πηγαίνουμε να τις βγάζουμε. Οι πρόκες φεύγουν, το σημάδι, όμως, ποτέ. Οι φήμες είναι αέρας. Αν ο Αίολος βγάλει όλους τους ανέμους από το σακούλι του, τότε δεν μπορεί να τους μαζέψει. Ακόμη κι αν ο άνεμος είναι δροσερός το καλοκαίρι ή ζεστός το χειμώνα (και συνεπώς ευχάριστος) πάλι θα είναι αδύνατον, όταν μάς κουράσει ή γίνει πιο βλαβερός , να τον μαζέψουμε.
Κάθε άνθρωπος ζει με τον εαυτό του και τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω του. Έχει το δικαίωμα να κάνει τα πάτα. Η ελευθερία του, όμως, τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Κι όπως κανείς δεν μπορεί να σχολιάσει τι κάνει κάποιος στην προσωπική του ζωή ή δεν μπορεί να κρίνει τον χαρακτήρα του (εφόσον δεν επηρεάζεται άμεσα απ’ αυτόν), έτσι κι ο άλλος οφείλει να αναγνωρίσει τα ίδια δικαιώματα στον πρώτο. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και τα αξιώματα ή η ηλικία δεν κάνουν κάποιον πιο ικανό ούτε ανώτερο, ειδικά αφού, τα αξιώματα τουλάχιστον, δεν αποκτώνται πάντα αξιοκρατικά!
Καθένας στη ζωή παίρνει αυτό που του αξίζει. Η μόνη διαφορά είναι ότι κάποι παίρνουν λιγότερα από αυτά που τους αξίζουν, όταν κάποιοι άλλοι δεν τιμωρούνται για τα βαριά τους σφάλματα. Από την άλλη, κάποιοι περνάνε δύσκολες καταστάσεις για να αποφύγουν τα σφάλματα του μέλλοντος χωρίς να είναι εγγυημένα τα αποτελέσματα. Με άλλα λόγια, σε άλλους πράγματι λειτουργούν θετικά και τους κάνουν καλύτερους ανθρώπους, άλλους, όμως, τους σκληραίνουν και τους κάνουν χαιρέκακους.
Τελικά η ανθώπινη φύση είναι ανικανοποίητη και απρόβλεπτη.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!!!
