Σ’ αγαπώ…

Έφαγες;
Ναι. Κρυώνω
Η τροφή γέμισε το στομάχι μου
Η καρδιά μου όμως;
Αυτή πονά και κρυώνει

Σ’ αγαπώ.
Μ’ έναν τρόπο δικό μου,
ανόητο και ακατανόητο
Σ’ αγαπώ.

Είμαι κουρασμένος.
Απόψε δεν κοιμήθηκα.
Ούτε κι εχθές.
Έχω μέρες να κοιμηθώ.
Ούτε ξέρω πόσες.

Η μέρα γέμισε.
Η νύχτα ήρθε... φεύγει πάλι.
Ένας ψίθυρος στοιχειώνει το μυαλό μου
Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;

Κι είναι η αγάπη μου ένα λουλούδι.
Λουλούδι σπάνιο.
Ένα άνθος στη μέση της ερήμου.
Μοναδικό σε ομορφιά.

Μόνο ένα.
Γύρω του άμμος. Κι αυτό διψά.
Κι η αγάπη μου. Κι εγώ.
Κι η καρδιά μου. Διψάμε.
Διψάμε για ‘σένα.
Μου λείπεις.

Τα χείλη σου...
Αχ! Τα χείλη σου.
Να ‘χα εκατό χείλη
να φιλώ τα δικά σου.

Τα ζουμερά σου χείλη αν φιλούσα,
εικόνα Παναγιάς η μορφή σου.
Μια φωτογραφία θολή κρατώ.
Και ονειρεύομαι.

Θάλασσες γαλανές.
Ένα μαργαριτάρι – το πιο λευκό -
το πρόσωπό σου.

Λιβάδια πράσινα.
Για στάσου!
Μια παπαρούνα;
Πού βρέθηκαν εδώ τα χείλη σου;
Μια δροσοσταλιά τ’ αγγίζει.
Λάμπουν.

Σκέφτομαι τα χείλη σου.
Ταξιδεύω.
Η διαδρομή με κούρασε.
Νυστάζω.
Ας κλείσω τα μάτια μου...

Τ’ όνειρο συνεχίζεται.
Σ’ αγαπώ.
Καληνύχτα.
Σ’ αγαπώ.