Αχ… άνοιξη

Έλεγα πως θέλω να μείνω μόνη
και να φροντίσω τον εαυτό μου.
Έλεγα τέρμα για ‘μένα οι άντρες
εκτός αν βρεθεί ο απόλυτος έρωτας.

Νόμιζα πως μιλούσα εκ του ασφαλούς
γιατί κάτι τέτοιο δε θα υπήρχε…
Νόμιζα πως οι απόλυτοι έρωτες
χάνονται κάπου μεταξύ ρουτίνας και αδιαφορίας.

Και ξαφνικά, μπαίνει η άνοιξη.
Μια άνοιξη χιονισμένη,
μια άνοιξη χωρίς τα συνήθη χρώματα
μια άνοιξη, όμως, γεμάτη αναγέννηση.

Άξαφνα γεννιούνται προσδοκίες
χαρά, όνειρα και έρωτας
Ακριβώς όπως το περιγράφει ο Σολωμός
μόνο που ο έρωτας χορεύει με το Μάρτη.

Ένα χάδι κι ένα φιλί,
μια ανάσα και μια ελπίδα
κι όλα γύρω αλλάζουν.
Κι εγώ αλλάζω.

Αλλάζουν όψη, χρώμα, άρωμα
και με παρασύρουν σε ένα χορό
πολύχρωμο κι ευωδιαστό
σ’ ένα χορό ατέρμονο.

Ένα χορό που κάθε βήμα
ζαλίζει και οδηγεί.
Οδηγεί σε μια πιο όμορφη μέρα,
σε μια πιο ζεστή νύχτα.

Ένα χορό που κάθε του φιγούρα
κραυγάζει ευτυχία.
Είναι όμορφα εκεί έξω.
Είναι όμορφα κι εδώ…