Αγαπητοί φίλοι,


Επισκεφτείτε τη σελίδα http://www.tovima.gr/vimygazino/vimygazino.aspx
Στη στήλη «Η δουλειά μου» θα βρείτε το άρθρο μου Βιβλιοθηκονόμος: Τι είμαι και πού πάω;
Ψηφίστε το από αύριο 28/9 – 8/10 για να το δούμε όλοι μαζί δημοσιευμένο στο επετειακό τεύχος του ΒΗΜΑgazino, στις 17 Οκτωβρίου.

Ευχαριστώ,

Αφροδίτη

"ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ" και το Facebook...

"TA ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΑ. ΔΕΝ ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΑΠΛΩΣ ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΑΠΟΔΟΧΗ. ΑΥΤΗ Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ. ΤΟ 93% ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΙΓΡΑΨΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ.. ΕΣΕΙΣ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΤΟ 7% ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΨΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ... ΑΦΗΣΟΥΝ ... ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ..."

 

Αυτό το κατά τ' άλλα πολύ χαριτωμένο post είδα στον τοίχο κάποιου από τους φίλους μου στο facebook. Προς στιγμήν σκέφτηκα: "Θα με εντάξω στο 7%!!!!" και έκανα copy.

Και μετά ξανασκέφτηκα... "παιδιά με ειδικές ανάγκες"; Δεν είναι καν politically correct! Τα παιδιά με αναπηρία, λοιπόν... Και όχι μόνο τα παιδιά αλλά και οι άνθρωποι με αναπηρία δεν επιζητούν την αποδοχή κανενός.

Γνώμη μου; ΦΥΣΙΚΑ! Και τι έγινε; Το πολύ πολύ να δεχθώ επιστολές διαμαρτυρίας. Νομίζω όμως το να θεωρούμε εμείς οι "αρτιμελείς" (λέμε τώρα) ότι αυτοί οι "με τις ειδικές ανάγκες" έχουν ανάγκη τη δική μας αποδοχή είναι άκρως εγωιστικό! Από πού κι ως πού βάζουμε τους εαυτούς μας σε μια θέση κριτή για το ποιον θα αποδεχθούμε και ποιον όχι;

ΟΚ, εγώ είμαι χοντρή. Ζητάω την αποδοχή κανενός; Όχι. Η διπλανή είναι ντερέκι και φοράει παπούτσι νούμερο 42. Ε και; Χρειάζεται την αποδοχή μου; Και ο παραπέρα χρειάζεται ένα αναπηρικό καρότσι για να κινηθεί. Ε και;

Αν δε ζούσαμε σ' αυτή τη χώρα δε θα ήταν καν θέμα προς συζήτηση. Δε θα χρειαζόταν την αποδοχή μου γιατί δε θα με είχε ανάγκη να κατέβει το πεζοδρόμιο! Κανένας κάφρος δε θα είχε παρκάρει πάνω στη ράμπα και όλα τα δημόσια κτίρια θα είχαν ράμπα! Ο τυφλός δε θα έπεφτε στις κολώνες επειδή οι ειδικές πλάκες του πεζοδρομίου καταλήγουν σε αδιέξοδο γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να τις τοποθετήσει σωστά.

Και το να αφήσω ένα Post για μια μέρα στο wall του facebook δείχνει ξαφνικά ότι νοιάζομαι; Touching! Μου σηκώθηκε η τρίχα από συγκίνηση!

Και οι νοητικά ανάπηροι; Ναι, χρειάζονται ειδική αγωγή. Και ναι, κατά κανόνα γίνεται ιδιωτικά γιατί δεν ξέρω αν και πόσα δημόσια σχολεία ειδικής αγωγής υπάρχουν και κυρίως αναλογικά με το πόσα χρειάζονται! Αλλά τι να το κάνεις; Βάζοντας αυτό το Post στο wall θα πω: "Τι γλυκό παιδάκι! Πόσο χρονών είναι;" αντί του "Αχου το γλυκό μου! έτσι γεννήθηκε το καημένο;"

 

Ξεκολλήστε! Το να το θυμηθώ μια μέρα στον "τοίχο" δεν το κάνει πρόβλημά μου και κυρίως δε με κάνει κομμάτι της λύσης! Απλά για μια μέρα θα σκεφτώ αυτό (τι μια μέρα... για τα δευτερόλεπτα που παίρνει το copy paste) και μετά; μάλλον θα ξαναβάλω κάποιο άλλο moto όπως το "Carpe Diem" ή ένα βιντεάκι απ' το youtube με το αγαπημένο μου συγκρότημα.

 

Και πάλι! Ανατρίχιασα!

 

Αν πραγματικά αποδέχεστε τα άτομα με αναπηρία, μην παρκάρετε (με αλαρμ ή χωρίς) την επόμενη φορά στη ράμπα, μην αγνοείτε τον άνθρωπο με το μπαστούνι και μη δείχνετε οίκτο στην αναπηρία του άλλου! Άλλωστε, οι περισσότεροι από εμάς εκεί έξω είμαστε συναισθηματικά ανάπηροι και αυτό, πιστέψτε με, επηρεάζει τη ζωή και τη συμπεριφορά πολύ περισσότερο των (και πολύ περισσότερων) ανθρώπων που βρίσκονται γύρω μας!

Υ.Γ. Μπορεί να ακούγομαι κυνική. Ο λόγος που αντιδρώ έτσι είναι γιατί πιστεύω πραγματικά πως τα άτομα με αναπηρία έχουν ανάγκη την αγάπη και την αποδοχή όσο την έχουμε και όλοι οι υπόλοιποι. Και θεωρώ εξαιρετικά υποκριτικό να το σκεφτώ απλά μια μέρα και να το δηλώσω με 3 γραμμές στο FB. Προτιμώ να το δηλώνω κάθε μέρα, με τη στάση μου, σε κάθε περίσταση της ζωής μου.

Ελλάδα έχεις ταλέντο

- Γύρισες;
- Δε με βλέπεις; Τι ρωτάς!
- Νευράκια;
- Λίγο.
- Έγινε κάτι;
- Απλά πονάει λίγο το χέρι μου.
- Κουράστηκες σήμερα; Πώς πήγε η μέρα σου;
- Όλα ήταν μια χαρά μέχρι 2 λεπτά πριν σχολάσω!
- Γιατί; Ήρθε κανένας περίεργος τελευταία στιγμή;
- Μπα… αυτό έχει πάψει πια να με πειράζει, τους έχω συνηθίσει.
- Τότε; Έχει να κάνει με τον πόνο στο χέρι; Έπαθε τίποτα ο νάρθηκας;
- Όχι.
- Θα μου πεις ή θα με σκάσεις; Εκτός κι αν ετοιμάζεις καμιά από τις κλασικές γκρίνιες σου...
- Τώρα μπήκες στο θέμα!
- Ωχ! Τι έγινε πάλι;
- Το χέρι μου πονάει γιατί 2 λεπτά πριν σχολάσω πήγα να σβήσω το air condition.
- Και τι; Ήταν βαρύ το χειριστήριο; Χαχα
- Όχι βρε! Άντε πια! Παίζεις με τον πόνο μου! Να τα πάρω απ’ την αρχή
- Πάρ ‘τα να δούμε τι θα γίνει.
- Κατά τις 6.30 ακούω στο αναγνωστήριο να στάζει νερό λες και έχουν ανοίξει βρύση. Και τι να δω;! Το air condition, έχει ένα σωληνάκι που κάποτε έβγαινε έξω απ’ το παράθυρο. Και τώρα, αυτό το σωληνάκι έστεκε κομμένο και μαραμένο να στάζει μέσα στη βιβλιοθήκη. Τα νερά είχαν κάνει λίμνη στο πάτωμα. Φρίκαρα!
- Και;
- Ε... μετά, σκέφτηκα ότι δεν θα ερχόταν άλλος κόσμος (δεν είχαν μάθημα και τα μικρά στο πολιτιστικό) οπότε τα άφησα για να σφουγγαριστούν το πρωί μιας και τα καθαριστικά είναι κλειδωμένα. Έμπλεξα και με τη δουλειά και το άφησα.
- ΟΚ... φαίνεται ότι το διαχειρίστηκες μια χαρά. Το πρόβλημα πού ήταν; Και κυρίως τι έπαθε το χέρι σου;
- Στο σχόλασμα, πήγα να κλείσω το δεύτερο κλιματιστικό και τότε έπαθα το εγκεφαλικό. Χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι, έσταζε ΚΑΙ αυτό. Και μάλιστα, όποιος τεχνικός είχε έρθει τελευταίος, είχε γυρίσει το σωληνάκι που έσταζε προς την εσωτερική πλευρά των ραφιών. Αποτέλεσμα; Βρίσκω 2 ράφια πλημμυρισμένα, τα νερά να τρέχουν προς το τρίτο και τα βιβλία των 2 ραφιών μουλιάζουν μέσα. Έπιασα πολλά μαζί και βιαστικά και τραβήχτηκε πάλι ο τένοντας. Το πρόβλημα είναι ότι 2 ράφια έγιναν χάλια! Και ότι ο καιρός ζεσταίνει και θα πάθω καμιά αποπληξία εκεί μέσα... Αλλά δεν ήταν καν αυτό που μ’ έκανε να τα πάρω!
- Αλλά;
- Παίρνω τηλέφωνο να ειδοποιήσω ώστε αύριο να το φροντίσουν και τι παίρνω σαν απάντηση;
- Τι;
- «Το ξέρουν από πέρισυ! Είχαν πάρει και τα μέτρα για το σωλήνα που χρειάζεται».
- Και; Γιατί δε φτιάχτηκε;
- «Βρείτε λεφτά για το σωλήνα και θα το φτιάξουμε».
- Πλάκα κάνεις!
- Όχι! Ελλάς το μεγαλείο σου!
- Ή πιο επίκαιρα... Ελλάδα έχεις ταλέντο!!!
- Χαχαχαχα

Συμμαχία κατά της ακρίβειας;;;;!!!!

(Πρωί, κατά τις 10 παρά, κάποια καθημερινή, στη δουλειά).

- Άκουσες τα νέα;

- Πολλά άκουσα, σε ποια απ' όλα αναφέρεσαι;

- Στη "Συμμαχία κατά της ακρίβειας".

- Τι είναι αυτό; Ξέρεις... οι Συμμαχίες με παραπέμπουν σε Τρόικα... χαχα

- Άντε βρε! Αμέσως, να βάλεις το κακό με το νου σου.

- Για πες...

- Είναι μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε ο Βήμα FM με την Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδος της ΓΣΕΕ.

- Και;

- Ε... καλούν διάφορες επιχειρήσεις να κάνουν έκπτωση σε συγκεκριμένες ομάδες καταναλωτών, κυρίως σε αυτούς που θεωρητικά πλήττονται περισσότερο ενώ ταυτόχρονα, οι επιχειρηματίες αυξάνουν τον τζίρο τους μειώνοντας κατά τι τα κέρδη τους.

- Καλόοοοοοο! Και έχει απόκριση;

- Ένα θα σου πω: Γύρω στις 1200 επιχειρήσεις σε 3 βδομάδες περίπου και κοντά στα 4000 χτυπήματα καταναλωτών στην σελίδα που αναφέρει τα καταστήματα και τις προσφορές.

- Θυμάσαι τη σελίδα;

- Εννοείται! Ξέρεις, μπαίνω συχνά για να τσεκάρω και να ενημερώνω φίλους που είναι δικαιούχοι αλλά και γιατί αν βρω κάτι κοντά μου, προτιμώ να ενισχύσω τους συγκεκριμένους επιχειρηματίες από άλλους που κοιτάνε την κρίση να περνά μπροστά τους και δεν κάνουν κάτι.

- Φλυαρείς! Τη σελίδα!

- www.in.gr/symmaxia

- Ωραία. Και έχουν καλές προσφορές;

- Μέχρι 80% ή ακόμα και δωρεάν υπηρεσίες. Και μιλάμε βρίσκεις ό,τι να'ναι! Ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα διαμερίσματα για φοιτητές, γιατρούς, εμπορικά καταστήματα, super market, μεγάλες αλυσίδες! Και ξέρεις το κουσούρι μου με την οργάνωση του περιεχομένου... τους πήρα τηλέφωνο και τους πρότεινα να κάνουν ταξινόμηση όχι μόνο βάσει περιοχής αλλά και με το είδος της επιχείρησης. Γιατί οκ... μπορεί το sm μου να μην το αλλάξω αλλά αν π.χ. θέλω κορνίζες γιατί να μην ενισχύσω μια επιχείρηση που συμμετέχει στη συμμαχία και να πάω σε κάποιον που δεν είναι μέλος. Αν δουν ότι αποδίδει η συμμετοχή στη συμμαχία ως μέσο διαφήμισης, θα το προτείνουν κι εκείνοι σε άλλους καταστηματάρχες!

- Σωστά το σκέφτεσαι! Άσε που αν αυξηθεί πολύ ο αριθμός των επιχειρήσεων, ίσως να προστεθούν κι άλλες ομάδες δικαιούχων. Α! Παρεμπιπτόντως, ποιοι είναι δικαιούχοι;

- Αυτό που λες μάλλον έχει βάση. Γιατί μόλις πέρασαν τις 1000 επιχειρήσεις προσέθεσαν και τους φοιτητές και τα άτομα με αναπηρία. Στην αρχή ήταν μόνο οι άνεργοι και οι πολύτεκνοι.

- Άντε και στους χαμηλο-συνταξιούχους! Και για να σε προλάβω, δεν το λέω καθόλου ειρωνικά!

- Εντάξει, είναι δύσκολο να μπουν ομάδες που δεν έχουν αποδεικτικό για την κατάσταση που τους καθιστά δικαιούχους. Δηλαδή, ο συνταξιούχος τι θα κάνει; Θα πάει με το βιβλιάριο υγείας και το ΕΚΑΣ;

- Χαχα! Καλό!

- Μη γελάς... έχει όντως τεχνικές δυσκολίες.

- Και στα ΑμεΑ τι γίνεται; Με την κάρτα αναπηρίας;

- Ναι.

- Και με όσους έχουν βγάλει απ' την πίσω πόρτα κάρτα αναπηρίας; Όπως π.χ. με τις άπειρες αναπηρικές συντάξεις;

- Γιατί θες να με συγχίσεις; Θες να αρχίσω τώρα για την ατιμία που πάνε και παίρνουν επιδόματα που στερούνται άλλοι που τα έχουν ανάγκη; Μια χαρά δεν είχα καλή διάθεση; Σήμερα δε θέλω να στραβώσω με κάτι! Αυτό θα το αναλύσουμε μια άλλη φορά!

- Καλά ντε! Μη βαράς! Ας αλλάξουμε θέμα λέγοντας απλά: Ζήτω Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ!

Σώπα όπου να'ναι θα... σωπάσουν οι καμπάνες

Πρωί Κυριακής στα μέσα Μάρτη:

- Καλημέρα

- ....μέρα (μουρμούρισα με το ζόρι)

- Τι έχεις πάλι;

- Τι να έχω μωρέ... Άσε με Κυριακάτικα!

- Τι έπαθες, παιδάκι μου;

- Ξέρεις από τι ώρα σηκώθηκα; (ίσα που το χέρι μου αντέχει να σηκώσει το φλυτζάνι του καφέ)

- Μη μου πεις! 8.30; Τέτοιες ώρες βρίσκεις βάρβαρες την Κυριακή!

- Μακάρι αλλά πού! Ξέρεις ότι στις 9 σηκώνομαι με το ζόρι όταν με ξυπνάς εσύ! Αλλά σήμερα, πραγματικά ευχόμουν να ήσουν εσύ που θα με ξυπνούσες!

- Τι έγινε;

- 6.30

- Τι 6.30;

- Αυτό έγινε. Ξύπνησα 6.30.

- Για κυνήγι πήγες;

- Τρελάθηκες; Να με πλήρωναν δε θα το έκανα Κυριακάτικα!

- Τότε;

- Η καμπάνα.

- Ε;

- Η καμπάνα, παιδάκι μου, από την εκκλησία. Φαίνεται ήταν διακαής ο πόθος του καμπαναριού για τον Όρθρο και βάρεσε προσκλητήριο στις 6.30. Είναι δυνατόν; Έλεος δηλαδή! Διάβαζα ως τις 3. Και λέω, ΟΚ, ας διαβάσω τώρα που έχω όρεξη και θα κοιμηθώ το πρωί. Αλλά πού; Ήταν το πιο δύσκολο Σάββατο του τελευταίου χρόνου. Και ήθελα να κοιμηθώ μια Κυριακή πρωί! (μπουχου!)

- Πάλι ασυναρτησίες λες.

- Πώς να μη λέω; Έχεις δει κανέναν να έχει συγκροτημένη σκέψη μετά από αϋπνία - αγρυπνία;

- Πάρ'το πάλι απ' την αρχή...

- ΟΚ... Χθες, λοιπόν, ξύπνησα το πρωί με την προοπτική να διαβάσω. Δεν είχα πολύ διάθεση και δεν είχα και καθόλου έμπνευση. Συνεπώς, αποφάσισα να κάνω γενική στο σπίτι μιας και έπρεπε κι αυτό να γίνει κάποια στιγμή. Εντάξει ως εδώ;

- Κατανοητό.

- Ε... μετά, κατά τις 7, άραξα μια ώρα να ξεπιαστώ και κατά τις 8 άρχισα να διαβάζω. Ξέρεις... διπλωματική. Ε... τεςπα, είχα όρεξη και πέρασε η ώρα και διάβαζα ως τις 3. Συνεχίζω;

- Ναιιιιιιι

- Ε... με τα πολλά, ξαπλώνω κατά τις 3 και κοιμάμαι κατά τις 3.30 με την προοπτική να ξυπνήσω χωρίς ρολόι, ό,τι ώρα... Αλλά πού! 6.30 η ώρα, χτύπησε η καμπάνα της εκκλησίας. Και ξέρεις πώς ακούγεται σπίτι μου... Είχε και ζέστη, είχα ανοιχτά τα τζάμια, να σκεφτείς, ότι ξύπνησα τρομαγμένη από τον ήχο. Ένιωθα τις δονήσεις στο κρεββάτι μου!

- Πακέτο...

- Και λίγα λες! Μα είναι δυνατόν; Δηλαδή, άσε τους ξενύχτηδες που διασκέδασαν και από τα ξύδια κατά πάσα πιθανότητα δε θα καταλάβαιναν τίποτα ούτως ή άλλως αλλά ρε συ... υπάρχουν και άνθρωποι που δουλεύουν νύχτα και που περιμένουν μια Κυριακή να κοιμηθούν λίγο περισσότερο. Και έρχεται η καμπάνα να χτυπήσει στις 6.30 το πρωί; Άσε δε το άλλο... Τον τελευταίο καιρό, έχει απορρυθμιστεί το ρολόι της εκκλησίας. Έχουν την κακή συνήθεια να χτυπάνε και τις ώρες. Και σκέψου τώρα, στις 5 το απόγευμα να χτυπάει ξαφνικά 8-9 φορές. 12 τη νύχτα να μπερδεύεται και να χτυπάει 12 φορές λες και είναι μεσημέρι. Ό,τι να'ναι!

- Εντάξει, μωρέ... ωτοασπίδες.

- Αλήθεια; Και για να μην ξυπνήσω στις 6 το πρωί θα πρέπει να μην ακούσω ούτε το ξυπνητήρι και να αργήσω; Ωραία τα λες!

- Έχεις ένα δίκιο. Αλλά εντάξει... θα το συντονίσουν  και θα στρώσει.

- Δεν είναι τ' ότι ξύπνησα μία μέρα ούτε τ' ότι θα ξυπνήσω άλλες 5 ή άλλες 10.

- Το 'ξερα ότι υπάρχει δράκος και σε αυτό το παραμύθι!

- Φυσικά! Είναι τα 2 μέτρα και 2 σταθμά!

- Come again?

- Να, ρε παιδί μου... Αν π.χ. την ηχορύπανση την προκαλούσαμε εγώ κι εσύ, θα μας χτυπούσαν τα ντουβάρια. Αν συνεχίζαμε, θα μας έπαιρναν τηλ. ή θα καλούσαν απευθείας την αστυνομία. Για την ακρίβεια, μου 'χει τύχει να έρθει η αστυνομία γιατί ένα βράδυ καθίσαμε 5 άτομα στο μπαλκόνι (Ιούλιο μήνα, Σαββατόβραδο) και κάποιος ειδοποίησε, από άλλη πολυκατοικία, ότι κάναμε πολλή φασαρία και ήρθαν να μας κάνουν παρατήρηση. Και ρωτάω: αν ήμουν κανένα μαγαζί της παραλίας θα με έκλεινε κανείς; Ή αν έπαιρνα εγώ να καταγγείλω την "καμπάνα" θα μου έδινε κανείς σημασία;

- Voila! Κι έλεγα κι εγώ πού θα το πας...

- Εμ βέβαια! Αν είχε κανείς οικονομικό συμφέρον από τη συνάντηση των 5 στο μπαλκόνι μου, θα ερχόταν ποτέ η αστυνομία για την παρατήρηση; Όχι βέβαια! Και μήπως θα ενοχλούσε ποτέ κανείς την εκκλησία που είναι κράτος εν κράτει; Νομίζω εδώ αρμόζει το "ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ!" χαχαχα

- Χαχαχα, καλό!

- Μου τη δίνει! Ξέρεις... κάτι τέτοιες ώρες σκέφτομαι το "Liberte, Egalite, Fraternite". Είναι ένα αίτημα που από το 1789 και τη Γαλλική Επανάσταση σ' αυτή τη χώρα (που καλώς πολλοί την αποκαλούν Μπανανία!) δεν μπορούμε να το εφαρμόσουμε! Ελεύθεροι; Είμαστε και δεν είμαστε! Είμαστε όλοι δέσμιοι της αδιαφάνειας. Ισότητα; Σε ποιους και πόσους τομείς; Στην εργασία; Στη μόρφωση; Στην κοινωνική πολιτική; Στην υγεία; Αδελφότητα; Ναι, αμέ, πώς; Ο ένας κοιτά να βγάλει το μάτι του άλλου και παρακαλά να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα! Οι μόνοι που δεν το κάνουν είναι αυτοί που έχουν ήδη στραβώσει τον άλλο ή που ο άλλος πρόλαβε να τους στραβώσει και όσοι έχουν γείτονες που δεν έχουν κατσίκα!

- Χαχαχα

- Για γέλια είναι;

- Για γέλια δεν είναι αλλά όπως τα λες δεν μπορώ να μη γελάσω!

- Και το χειρότερο είναι πως ζούμε μέρες που τα 2/3 (αν όχι περισσότεροι) κρεμόμαστε στο χείλος του γκρεμού και οι υπόλοιποι είναι από πάνω, με τα σχοινιά δεμένα σε τζιπάρες χιλιάδων κυβικών και δε μας πετάνε το σκοινί να σωθούμε. Κι όχι μόνο αυτό αλλά έρχονται και μάς πατάνε τα χέρια για να πέσουμε στο κενό.

- Ανατρίχιασα!

- Τώρα ανατρίχιασες; Τόσο καιρό που το ζεις δεν έχεις ανατριχιάσει; Και μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και ένα σωρό υποκριτές!

- Καταιγίδα νούμερο 2, έτοιμη να ξεσπάσει!

- Φυσικά και θα ξεσπάσει! Μα δεν μπορώ πια! Έχουμε ακούσει τις απίστευτες βλακείες τον τελευταίο καιρό! "Κι εμείς στο σπίτι μας, κύριοι, χάνουμε 25.000 ευρώ το χρόνο με τα νέα μέτρα". Αλήθεια κυρία Λούκα μας; Στο δικό μου σπίτι δεν μπαίνουν σύνολο 25.000 ευρώ το χρόνο! Και από τα 17 που έμπαιναν, είπατε να μου κόψετε τα 2.000, έτσι γιατί νομίζετε πως μου περίσσευαν! (ναι, έχω χάσει την μπάλα και φωνάζω κλαίγοντας). "Η εκκλησιαστική περιουσία είναι ένας μύθος". Ναι, πράγματι... Οι Mercedes που κυκλοφορείται είναι κάτι σαν το τέρας του Λοχ Νες, μόνο που αυτό το έχουν μόνο ακουστά ενώ τις Mercedes σας τις βλέπουν όλοι! Για να μην αναφερθούμε στους δίσκους και τα παγκάρια! Αναρωτιέμαι ποιος είχε την έμπνευση ότι με κέρματα μπορεί να σώσει την ψυχή του ή ποιοι κατάφεραν να πρωτοπείσουν κάποιον γι' αυτό! Πάει η κάθε γιαγιά και αφήνει τον οβολό της, που μπορεί να σημαίνει για κάποιους ότι θα φάνε ξερό ψωμί μια μέρα, γιατί σε τέτοια επίπεδα φτώχιας οδηγούμαστε σιγά - σιγά, με την ελπίδα ότι θα γίνει συσσίτιο για κάποιους που έχουν ακόμα λιγότερα από 'κείνη και καταλήγει να γίνει βενζίνη για αχόρταγα 16βάλβιδα και χρυσές μίτρες γι' αυτούς που το παίζουν εκπρόσωποι του Θεού στη γη!

- Έχεις τόσο δίκιο που δε μου πήγαινε να σε διακόψω.

- Ουφ! Πολλά είπα και να δω τι θα φάμε το μεσημέρι. Πάω να μαγειρέψω τίποτα, όσο ακόμα υπάρχει κάτι στο ψυγείο μας....

Γας Ομφαλός...... Κωλοέλληνες

(Απόγευμα, καθισμένοι στο τραπέζι της κουζίνας, με καφέ και τσιγάρο)

- Ξέρεις τι σκεφτόμουν σήμερα;

- Δε βλέπω να πίνουμε καφέ σήμερα.

- Καλά... δε λέω τίποτα.

- Όχι, εντάξει, πες... σε πειράζω.

- Έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχουμε ξαναγίνει "γας ομφαλός";

- Όταν λες "έχουμε γίνει" ποιοι εννοείς;

- Προφανώς όχι εγώ κι εσύ. Η Ελλαδίτσα εννοώ.

- Έλα μωρέ, ποιος ασχολείται μαζί μας;

- Αστειεύεσαι! Όλοι! Δεν βλέπεις τι γίνεται στις διεθνείς αγορές την τελευταία βδομάδα;

- Καλά, δεν ασχολείσαι με τίποτε άλλο όλη μέρα;

- Ναι, ασχολούμαι. Αλλά το θέμα δεν είναι το εγώ πια. Όλοι μαζί βράζουμε σε ένα καζάνι που μας έχουν πετάξει. BTW πάλι με αποσυντονίζεις.

- Ok. Sorry.

- Αυτή τη βδομάδα έπεσε το ευρώ απίστευτα. Ο Dow Jones τα είδε όλα! Ανάλογα με το τι γίνεται στην Ελλάδα, επηρεάζεται όλος ο κόσμος. Το  κακό είναι ότι στο παρελθόν, δίναμε τα φώτα μας στον κόσμο και τώρα έχουμε σβήσει το διακόπτη.

- Μ' αρέσει που διατηρείς το χιούμορ σου.

- Για πόσο δεν ξέρω. Τεςπα... το θέμα είναι ότι δεν νιώθω πια περήφανη που είμαι ελληνίδα (το κεφαλαίο Ε δεν το βάζω επίτηδες γιατί δεν είμαστε πια να γραφόμαστε με κεφαλαίο). Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, θα ντρέπονταν αν έβλεπαν πώς έχουμε καταντήσει. Ο Σαββόπουλος μας περιέγραψε επακριβώς 20 χρόνια πριν... "Κωλοέλληνες"!

- Ε... καλά... μόνη σου το λες, δεν είναι κάτι καινούριο αυτό.

- Και αυτό το κάνει φυσιολογικό; 20 χρόνια πέρασαν και όχι μόνο δεν εμφανίσαμε βελτίωση αλλά όσο πάμε χειροτερεύουμε! Η γενιά του Πολυτεχνείου που έκανε κάποτε τους πάντες περήφανους γιατί είχαν τα κότσια να αντισταθούν είναι και η γενιά που κατέστρεψε την Ελλάδα. Ένα μάτσο άνθρωποι (γιατί 8-8,5 εκατομμύρια άνθρωποι που ήταν ο πληθυσμός της Ελλάδας τη δεκαετία του '70 δεν το λες και πάνω από "ένα μάτσο") που κουβαλούσαν τις στερήσεις ενός παγκοσμίου πολέμου, ενός εμφυλίου και μετά την στέρηση των ελευθεριών από μια χούντα, θέλησαν να βελτιώσουν τη ζωή τους. Και πίστεψαν ότι η κατανάλωση είναι ένδειξη ποιοτικής ζωής. Και μετά ήρθε και... η ιδιωτική τηλεόραση.

- Αυτή που κολλάει πάλι;

- Μα δεν καταλαβαίνεις τι μας έχει συμβεί;

- Πες μου και θα καταλάβω σιγά-σιγά.

- Η ιδιωτική τηλεόραση σε πρώτη φάση μας έκανε να βλέπουμε περισσότερες διαφημίσεις απ' ότι προγράμματα. Διαφημίσεις στρατηγικά τοποθετημένες ώστε να δυσκολεύεσαι να αντισταθείς. Και με σειρές που προέβαλλαν τους πλούσιους (βλ. Λάμψη) και για να παρηγορούνται οι μη έχοντες τους γέμιζαν δράματα (τους καημένους!). Κάποτε οι Έλληνες ήταν φωτεινά πνεύματα που ενέπνευσαν την επιστήμη, τη φιλοσοφία και τις τέχνες όλων των αιώνων που ακολούθησαν. Και σήμερα; Ήμαστε ο περίγελος της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. Μικροί και κουτοπόνηροι κλεφτοκοτάδες που πασχίζουν να γεμίσουν τις τσέπες τους αδιαφορώντας για το σύνολο. Ελεϊνοί παρτάκηδες....

- Σαν πολλή φόρα δεν πήρες; Δεν μπορείς έτσι να μας βάζεις όλους στο ίδιο καζάνι!

- Σοβαρά; Αν κλέψεις την τσάντα μιας γιαγιάς που θα' χει μέσα 20 ευρώ είσαι λιγότερο κλέφτης από αυτόν που θα κλέψει μια τράπεζα με μερικά εκατομμύρια;

- Όχι. Τότε τι νομίζεις ότι σε διαφοροποιεί από τον γιατρό που παίρνει φακελάκι;

- Δεν τον πιάνω τον παραλληλισμό.

- Αν δεν ήμασταν εγώ κι εσύ να δώσουμε το φακελάκι δε θα υπήρχε γιατρός να τα πάρει. Αν εγώ δεν χρησιμοποιούσα το γνωστό μου στην εφορία για να περάσω την ουρά και να μπω πρώτη και αν εσύ δεν δεχόσουν να πληρώνεις την παραδουλεύτρα μαύρα, εκείνη δε θα φοροδιέφευγε με έσοδα περισσότερα από τα δικά σου που φορολογείσαι ανελέητα! Όλοι είμαστε σάπιοι γιατί μας έχουν μάθει ότι "αν μπορείς να κάνεις τη λαδιά, κάν΄την αλλιώς κάποιος άλλος θα βρεθεί να σου την κάνει!"

Μια νοοτροπία σάπια ως το κόκκαλο, μια κοινωνία γεμάτη ανηθικότητα όπου όποιος προσπαθεί να είναι ηθικός αποκαλείται "βλάκας" ή "μαλάκας". Και αυτό δεν ισχύει μόνο στις συναλλαγές με το δημόσιο ή στην ανοχή της μικρής φοροδιαφυγής. Ισχύει παντού και σε όλα τα επίπεδα. Όλοι είμαστε αρκετά μάγκες ώστε όταν μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε κάτι που αντιτίθεται στους κανόνες να το κάνουμε. Το μόνο που μας σταματάει είναι ο φόβος να μας πιάσουν. Αλλά σε μια χώρα χωρίς ελεγκτικούς μηχανισμούς, ποιος θα μας πιάσει; Συνεπώς όλοι δρούμε στη ρεμούλα!

- Το' πα ότι δε θα πιω καφέ ήσυχος σήμερα.

- Εμ βέβαια! Αυτό μας νοιάζει μόνο. Έχουμε γίνει ένα έθνος του ΦΡΑΠΕ! Και η ζωή και η πραγματικότητα περνά από δίπλα μας χωρίς να μας ενδιαφέρει τίποτα. Μας ενοχλεί η διαφθορά των από πάνω, των κυβερνώντων και των αντιπολιτευομένων. Και δεν κοιτάμε το χάλι του καθενός! Δεν κοιτάμε ότι όλοι κυνηγάμε μια θέση στο δημόσιο γιατί μας μεγαλώνουν με δύο φιλοδοξίες: ή να ασχοληθούμε με ΚΑΠΕ (κατασπατάληση πατρικού εισοδήματος) ή να μπούμε στο δημόσιο και να γίνουμε... αγρότες (να κρατάμε μια τσουγκράνα και να ξύνουμε τ' αρχίδια μας!)

- Το χοντραίνεις!

- Καθόλου δεν το χοντραίνω! Γιατί νομίζεις ότι δεν ξέρουμε πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε; Πού νομίζεις ότι πήγαν τα δάνεια της τελευταίας πενταετίας; Στην πελατειακή πρόσληψη συμβασιούχων τους οποίους κρατούσαν δέσμιους με την ελπίδα μιας μονιμοποίησης. Και ναι, ο καθένας θέλει να βολευτεί. Αυτό το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Ο καθένας θέλει να είναι σίγουρος ότι θα έχει και αύριο τη δουλειά του. Αλλού είναι η ένστασή μου! Στο γιατί να μην υπάρχει αξιολόγηση; Γιατί να μην δίνεται σε κανέναν κίνητρο να δουλέψει; Μπαίνεις στο δημόσιο (και ξέρεις ότι μιλάω από πείρα) και σε χρόνο Dt σε κάνουν να νιώθεις μαλάκας! Όποιος δουλεύει στο δημόσιο είναι μαλάκας. Το δημόσιο έχει γίνει ένα απόστημα. Το οποίο κανείς δεν τολμά να σπάσει γιατί φοβάται τη μόλυνση και το οποίο όσο πάει και μεγαλώνει.

- Και ποιος σε εμποδίζει να διαφοροποιηθείς;

- Λες και δεν ξέρεις!

- Έλα τώρα! Αν θες, μπορείς.

- Δε λέω, προς το παρόν μπορώ. Είμαι ακόμα νέα, έχω ακόμα φιλοδοξίες (διαφορετικές του ΚΑΠΕ και της τσουγκράνας) κι αυτό γιατί μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου αγωνίζονταν κάθε μέρα να είναι οι καλύτεροι στις δουλειές τους για να μπορούν να τις κρατήσουν. Και έχω και ικανότητες. Αλλά το θέμα είναι ότι εγώ φωνάζω: "ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΙΤΕ ΜΕ!" και κανείς δεν ακούει! Κανείς δε θέλει να με ακούσει! Θέλω να προσφέρω και δεν υπάρχει κανείς να δεχθεί την προσφορά μου! Τους βαρέθηκα! Πνίγομαι! Αναγκάζομαι να πνίγω την φαντασία, τη δημιουργικότητα και τη δραστηριότητά μου γιατί δεν υπάρχει πρόθυμος αποδέκτης.

- Σε καταλαβαίνω.

- Και είμαι και ολιγαρκής, ρε γαμώτο! Δε ζήτησα ποτέ κάτι παραπάνω. Μια επιβράβευση μου αρκεί. Καταλαβαίνω ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει περιθώριο για υλική επιβράβευση (που σίγουρα γίνεται σπουδαίο κίνητρο). Αλλά μου αρκεί η ηθική επιβράβευση. Με σκοτώνει το να κάνουμε γελοίες εκθέσεις αξιολόγησης όπου όλοι παίρνουμε τον ίδιο βαθμό ανεξαρτήτων επίδοσης μιας και το αποτέλεσμα δεν έχει αντίκρυσμα. Το μόνο που ζητάω είναι λίγη περισσότερη αξιοκρατία!

- Τι ψάχνεις να βρεις! Αφού τα 'χεις όλα καλά αναλυμένα μέσα σου. Ξέρεις σε ποια χώρα ζεις και ποια νοοτροπία σε τριγυρίζει.

- Κι αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να συμβιβαστώ με αυτό; Να σωπάσω και να μην ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει και κυρίως να πάψω να προσπαθώ να αλλάξω κάτι εγώ η ίδια; Αν, όσοι (πολλοί ή λίγοι) σκέφτονται όπως εγώ, πάψουν να προσπαθούν, τότε θα χαθεί και η ελάχιστη ελπίδα που υπάρχει για αλλαγή. Κι αυτή είναι μια σκέψη που με τρελαίνει.

- Ίσως και το να συνεχίσεις να προσπαθείς χωρίς αντίκρισμα να σε τρελάνει.

(Σιωπή και καπνοί τσιγάρων)

Κρίση, κρίση, κρίση....

- Κοιμήθηκες;

- Ναι.

- Πώς νιώθεις;

- Όχι πολύ διαφορετικά από προχθές. Δεν νομίζω ότι θα μου περάσει σύντομα...

- Χαλάρωσε...

- Πόσο πια; Νομίζεις ότι είναι εποχή να χαλαρώσω; Διαφωνώ. Διαφωνώ με την ιδέα της χαλάρωσης αλλά και με όλους και με όλα!

- Τι θες να πεις πάλι;

- Το αυτονόητο. Ή τουλάχιστον, αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Είναι δυνατόν να εθελοτυφλούμε; Ξέρεις... χθες, δεν παρακολούθησα τη συνεδρίαση της Βουλής (οφείλω να παραδεχθώ την πρόσφατη αυτή διαστροφή μου να παρακολουθώ το κανάλι της Βουλής). Άκουσα μόνο τα σχόλια και τα νέα. Ξέρεις τι συμπεράσματα έβγαλα;

- Καλά, δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;

- Με απογοητεύεις. Είναι δυνατόν να σε αφήνουν αδιάφορο όλα αυτά;

- Εν πάσει περιπτώσει.... Λέγε τον πόνο σου...

- Μα δεν καταλαβαίνεις τίποτα; Δεν είναι ο "πόνος μου". Είναι ο πόνος όλων. Είναι ο πόνος ενός έθνους που περηφανευόταν ότι όταν οι άλλοι κρέμονταν απ' τα δέντρα σαν μπανάνες εκείνο είχε ήδη χοληστερίνη. Και πού μας οδήγησε αυτό; Στο να γίνουμε το αναμενόμενο... Ένα έθνος με καρδιαγγειακό νόσημα. Ένα έθνος με έμφραγμα, ένα βήμα πριν την ανακοπή. Και για άλλη μια φορά, τρέχουμε "έξω". Στα "νοσοκομεία" του εξωτερικού, που είναι ακριβά, που είναι εκτός των οικονομικών δυνατοτήτων μας, που έχουν spread και ένα σωρό έννοιες που πολλοί από 'μας δεν καταλαβαίνουμε. Και καλά να γυρίσουμε σώοι και αβλαβείς πίσω... Αλλά αν δεν; Και θα πεθάνουμε (κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά) και θα αφήσουμε πίσω μας κληρονόμους άκληρους.

- Και τι θες να γίνει;

- Είδες; Για να με αποπροσανατολίζεις, άλλο ήθελα να πω και άλλο είπα.

- Καλά, λέγε.

- Ήθελα να πω ότι ντρέπομαι. Ντρέπομαι να βλέπω γελοίες, ξύλινες φιγούρες στη Βουλή. Άκουσα ένα άκρως επιτυχημένο σχόλιο σήμερα: "Αυτό είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας και η Ελλάδα είναι "σιγά τη μεγαλούπολη". Δεν είναι Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία για να έχουμε μεγάλο αριθμό επιλογών". Δηλαδή, εν ολίγοις, αυτοί που ψηφίζουμε είναι στη Βουλή γιατί δεν υπάρχουν άλλοι να διαλέξουμε. ΟΚ, ας το δεχθώ. Από 'κεί και πέρα, όμως, θα περίμενα να μας σέβονται λίγο περισσότερο. Ξέρω ότι ζω στην Ελλάδα και αυτό που συνέβη χθες ήταν το αυτονόητο. Αλλά δε θα'πρεπε να είναι έτσι.

- Ή έχεις χάσει τον ειρμό σου ή μιλάς με γρίφους. Μπερδεύτηκα.

- Ναι... έχω πολλά να πω και τα λέω όλα μαζί και ανάκατα. Αυτό που εννοώ είναι ότι κουράστηκα από την υποκρισία του πολιτικού κόσμου. Ένα κοινοβούλιο χωρισμένο σε 4 κατηγορίες.

- Τα κόμματα είναι 5, οπότε υποθέτω ότι δεν είναι κομματική η διάκρισή σου.

- Όντως. Χθες υπήρχαν οι "Ναι", οι "Όχι", οι "Παρών/Λευκό" και "Απών" - με μία επιφύλαξη γιατί δεν είδα τα ακριβή στατιστικά της ψηφοφορίας για να ξέρω αν κάποιος έλειπε). Το θέμα για 'μένα είναι το εξής. Οι ψηφοφορίες πρέπει να γίνονται κατά συνείδηση. Άρα, η συνείδηση των πολλών έλεγε πως πρέπει να κοπούν οι συντάξεις από άτομα που παίρνουν 500 ευρώ και πρέπει να συντηρούν οικογένειες με αυτά. Η συνείδηση των πολλών έλεγε πως οι πολλοί που δεν τα πήραν πρέπει να πληρώσουν ξανά και οι λίγοι που τα πήραν, θα χάσουν τον 15ο και 16ο μισθό και θα τον βαφτίσουν επίδομα με διπλασιασμό των επιτροπών.
- Βουνό το δίκιο σου!
- Δύο τα βουνά! Οι πολλοί έχουμε. Πού να το βρούμε είναι το θέμα;! Συνεχίζω την πολιτική μου ανάλυση, λοιπόν. Αυτά εν συντομία για όσους είπαν "Ναι". Πάμε τώρα στους "Παρών". Παρών σημαίνει ότι είδα φως και μπήκα; Ή μήπως σημαίνει ότι η συνείδησή μου λέει Ναι ή Όχι αλλά η κομματική καθοδήγηση μού επιτρέπει να υψώσω ανάστημα μέχρι εκεί που φτάνει το ύψος του κόμματος; Δηλαδή, θέλω να πω το ένα από τα δύο αλλά δεν μπορώ να πάω και ανοιχτά κόντρα στην παράταξη. Και όταν αποπέμπομαι γιατί στη μεγαλύτερη απόφαση που κλήθηκε να πάρει το ελληνικό κοινοβούλιο για το μέλλον των επόμενων 2-3 γενιών, εγώ φέρομαι σαν να μην έχω άποψη. Γιατί το λευκό, έτσι το ερμηνεύω. Καλά... αν υπήρξαν απόντες, δεν το συζητώ... Είναι σαν να μας λένε κατάμουτρα ότι όχι μόνο δεν έχουν άποψη αλλά δεν κάνουν καν τον κόπο να ασχοληθούν.
- Ε όχι, δε θέλω να πιστέψω ότι υπήρξαν απόντες σε κάτι τόσο σοβαρό.
- Τι να σου πω, δεν ξέρω! Έχω δει τόσες φορές άδεια έδρανα που θα μπορούσα να πιστέψω τα πάντα. Και πάω στην τελευταία κατηγορία των "Όχι". Θέλω να συγχαρώ όλους τους ανεγκέφαλους που ψήφισαν "Όχι".
- Δεν είσαι λίγο υπερβολική;
- Θεωρείς υπερβολή τ' ότι όλη η Ευρώπη σήμερα αναρωτιέται γιατί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε μεταξύ μας; Όλοι οι Ευρωπαίοι πλην της Γερμανίας ομόφωνα αποφάσισαν την οικονομική στήριξη της Ελλάδας και του Ευρώ. Και εμείς δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε! Έλεος πια! Αλλά αυτό που δεν αντέχω είναι τη μέγιστη υποκρισία της "αξιωματικής αντιπολίτευσης". Αυτοί που μέχρι χθες ήταν κυβέρνηση, αυτοί που ευθύνονται το ίδιο αν όχι και περισσότερο από τις άλλες κυβερνήσεις των τελευταίων 30 χρόνων, αυτοί που μας έσυραν σε εκλογές τον Οκτώβρη...
- Βάλε μια άνω τελεία! Θα σκάσεις. Πάρε μια ανάσα.
- Μη με διακόπτεις, αποσυντονίζομαι. Τι έλεγα;
- Για την προκήρυξη των εκλογών.
- Γι' αυτούς που τις προκήρυξαν έλεγα. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, ας επικεντρωθώ καλύτερα "σ' ΑΥΤΟΝ" που τις προκήρυξε. Στον κύριο των ορεινών εδράνων, που μπήκε με φαμφάρες επικεφαλής της πολιτικής ζωής του τόπου και το 'σκασε σαν κυνηγημένος. Ναι, στον τέως αναφέρομαι... Είχε το θράσος να παραστεί στην ψηφοφορία. Είχε το θράσος να ψηφίσει "Όχι". Να το φωνάξει χωμένος στα πίσω έδρανα, μπαίνοντας στην αίθουσα συνεδριάσεων λίγο πριν τη στιγμή της ψηφοφορίας. Και σε ρωτάω, αυτός δεν ήταν που μας οδήγησε στις εκλογές για να πάρει "νωπή λαϊκή εντολή" να εφαρμόσει σκληρά μέτρα;
- Υποθέτω πως το ερώτημα είναι ρητορικό. Δεν περιμένεις να σου απαντήσω εγώ, έτσι δεν είναι;
- Εδώ δεν απαντούν αυτοί που μου χρωστάνε απαντήσεις. Αυτοί που ΜΑΣ χρωστάνε απαντήσεις.
Και τώρα που κάποιος άλλος παίρνει τα μέτρα που θα έπαιρνε αυτός / αυτοί, τα καταψηφίζει. Γιατί; Δε με νοιάζει η άποψή του. Με νοιάζει τ' ότι τα καταψηφίζει χωρίς να έχει κάτι να αντιπροτείνει. Δηλαδή, κανείς απ' όσους τα καταψηφίζουν δεν έχουν κάτι να αντιπροτείνουν.
- .....
- Και για να μην νομίζεις ότι θέλω να γύρω προς τους μεν ή τους δε, και για των νυν τη γούνα έχω ράμματα. Δημοκρατία και διαβούλευση και τα.... αυτιά μου κουνιούνται! Δημοκρατία και πάμε σε ψηφοφορία τα μέτρα που θα χρειαστεί να πάρουμε για να μας "στηρίξουν" (ο Θεός να το κάνει στήριξη αυτό το πράγμα) οι Ευρωπαίοι; Τι την θες την ψηφοφορία όταν μπορείς να ανεχθείς μία μόνο άποψη, δηλαδή τη δική σου; Ναι, η ψηφοφορία είναι στοιχείο της δημοκρατίας αλλά το να καρατομείς όσους ψηφίζουν κάτι διαφορετικό από αυτό που θες μάλλον θυμίζει οικεία κακά που δεν ξεστομίζουμε συχνά. (Η αναφορά στη "χούντα" είναι κάτι σαν το "όνομα του ξέρεις ποιου δεν πρέπει να ειπωθεί στον Harry Potter).
- Μ' αρέσει που προσπαθείς να κρατάς το ίσο.
- Δε θέλω να είμαι θερμόαιμη. Ούτε να δώσω σε κάποιον το δικαίωμα να πει ότι υποστηρίζω τον Χ ή τον Ψ. Τους βαρέθηκα όλους! Ξέρεις, ώρες-ώρες, σκέφτομαι ότι δεν αντέχω να ασχολούμαι άλλο αλλά πάλι, δεν μπορώ να είμαι και "ιδιώτης / idiot". Δεν μπορώ να μην ασχολούμαι με όσα γίνονται γύρω μου.
- Δε λες πάλι καλά; Καλά που έχουν μείνει και κάποιοι που ακόμα θέλουν να σκέφτονται και να μιλούν.
- Μόνο έτσι έχουμε την ελπίδα να βγούμε από την οικονομική, πολιτική, κοινωνική και ηθική κρίση. Δεν θα αφεθώ. Τουλάχιστον, δε θα αφεθώ να σαπίσω με όλα τα άλλα γύρω μου.

Mea Culpa

- Οργισμένη;

- Ναι.

- Θυμωμένη;

- Πολύ!

- Πνίγεσαι;

- Ποιος δεν πνίγεται;

- Όλοι υποθέτω.

- Τι έκανες σήμερα;

- Σήμερα; Γι' αυτό πνίγομαι πιο πολύ.

- Τι έπαθες;

- Εγώ;! Όλοι πάθαμε! Μόνο που άλλοι παθαίνουν και αντιδρούν και άλλοι φοβούνται. Και σήμερα φοβήθηκα! ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; ΦΟΒΗΘΗΚΑ!

- Ήσουν στην πορεία;

- Όχι! Αυτό είναι το χειρότερο! Δε φοβήθηκα απλά να πάω! Φοβήθηκα και να απεργήσω. Φοβήθηκα γιατί με τόσα που μου έχουν κόψει, δε θα έχω να πληρώσω το νοίκι. Όλοι κατηγορούν τη γενιά μου ότι είμαστε βολεμένοι. Κι εγώ, είπα να ξεβολευτώ. Είπα να ζήσω μόνη. Να φάω τα μούτρα μου. Να "τριφτώ". Και τώρα;

- Τι τώρα;

- Τώρα, έχω φτάσει να πληρώνω την απόφασή μου με ηθικές ζημιές! Κάθε φλέβα στο σώμα μου χτυπά και κάθε σταγόνα του αίματός μου βράζει φωνάζοντας "έκανες ένα λάθος, διόρθωσέ το!". Και σκέφτομαι, έκανα το λάθος και πήγα και δούλεψα. Όλη μέρα, το πανό των συναδέλφων στην πόρτα μου πλάκωνε την ψυχή. Κι όμως, δούλεψα. Και τώρα, έχουμε 3 ανθρώπους νεκρούς. Τρεις οικογένειες που θρηνούν. Εμάς τους υπολοίπους θλιμμένους, μουδιασμένους, θυμωμένους, φοβισμένους. Πολίτες σε ένα κράτος χωρίς τάξη. Σε ένα ταξικό σύστημα χωρίς τάξεις πια. Σε ένα μπάχαλο μέσα στο κεφάλι μου! Όλα γυρίζουν τόσο πολύ και τόσο γρήγορα γύρω μου!

- Νομίζεις πως όλοι έτσι είμαστε;

- Όχι! Άλλοι νιώθουν όπως εγώ, άλλοι, ακόμα πιο δειλοί από 'μένα δεν τολμούν ούτε τις ενοχές τους να παραδεχθούν. Και άλλοι... Αυτοί οι τελευταίοι... Αυτοί είναι δολοφόνοι. Δολοφόνοι συνειδήσεων, ζωών, ψυχών. Δικοί μου, δικοί σου δολοφόνοι. Δολοφόνοι παιδιών και δολοφόνοι γονιών και παπούδων. "Άνθρωποι" που θεωρητικά εναντιώνονται σε όσους μας οδηγούν ή μας οδήγησαν στην εξαθλίωση και που χωρίς σκέψη, χωρίς συνείδηση, χωρίς αναστολές πιάνουν μια μολότωφ και την πετάνε κι όποιον πάρει ο Χάρος.

- Δίκιο έχεις αλλά ηρέμησε. Αυτά πάντα γίνονταν και πάντα θα γίνονται!

- Να ηρεμήσω; Αυτό μας τρώει! Τ' ότι αποδεχόμαστε τα πάντα λέγοντας: "έτσι ήμασταν πάντα και έτσι θα μείνουμε". Γιατί να μείνουμε έτσι; Ένας που να μην έχει απορροφηθεί από το σύστημα δεν υπάρχει; Ένας που να θέλει να αλλάξει νοοτροπία δεν υπάρχει; Κουράστηκα. Βαρέθηκα να μου λένε ότι δε θ' αλλάξω τον κόσμο. Και ξέρεις, δουλεύοντας στο δημόσιο γίνεσαι εύκολα περίγελως όταν ελπίζεις. "Δεν μπορεί κάποια στιγμή, θα αλλάξει, κάποια στιγμή κάποιος θα σκεφτεί ότι μπορούμε να λειτουργούμε και καλύτερα" και η απάντηση πάντα η ίδια "Καλά, παιδάκι μου, χαζό είσαι;"

- Ναι... κάπως έτσι γίνεται.

- Δεν είμαι χαζή! Ούτε τρελή ή κάτι άλλο. Απλά δεν μπορώ να συμβιβαστώ με το να μην ελπίζω. Αν φοβήθηκα την σπιτονοικοκυρά και τις άδειες τσέπες μου στο τέλος του μήνα μια φορά, το να υποχρεωθώ να μην ελπίζω το φοβάμαι 1000!

- Γιατί δεν χαλαρώνεις λίγο; Βλέπουμε καμιά ταινία να ξεχαστείς;

- Δεν είσαι καλά μου φαίνεται! Θα κάνω ένα τσιγάρο και θα κοιμηθώ. Δεν μπορώ να σκέφτομαι άλλο πια. Πόνεσε το μυαλό μου. Πάω γιατί αν συνεχίζω να σκέφτομαι, προβλέπω να πονάει και το ντουβάρι απέναντι.

Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να περνάνε μέρες που δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω.