Γας Ομφαλός...... Κωλοέλληνες

(Απόγευμα, καθισμένοι στο τραπέζι της κουζίνας, με καφέ και τσιγάρο)

- Ξέρεις τι σκεφτόμουν σήμερα;

- Δε βλέπω να πίνουμε καφέ σήμερα.

- Καλά... δε λέω τίποτα.

- Όχι, εντάξει, πες... σε πειράζω.

- Έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχουμε ξαναγίνει "γας ομφαλός";

- Όταν λες "έχουμε γίνει" ποιοι εννοείς;

- Προφανώς όχι εγώ κι εσύ. Η Ελλαδίτσα εννοώ.

- Έλα μωρέ, ποιος ασχολείται μαζί μας;

- Αστειεύεσαι! Όλοι! Δεν βλέπεις τι γίνεται στις διεθνείς αγορές την τελευταία βδομάδα;

- Καλά, δεν ασχολείσαι με τίποτε άλλο όλη μέρα;

- Ναι, ασχολούμαι. Αλλά το θέμα δεν είναι το εγώ πια. Όλοι μαζί βράζουμε σε ένα καζάνι που μας έχουν πετάξει. BTW πάλι με αποσυντονίζεις.

- Ok. Sorry.

- Αυτή τη βδομάδα έπεσε το ευρώ απίστευτα. Ο Dow Jones τα είδε όλα! Ανάλογα με το τι γίνεται στην Ελλάδα, επηρεάζεται όλος ο κόσμος. Το  κακό είναι ότι στο παρελθόν, δίναμε τα φώτα μας στον κόσμο και τώρα έχουμε σβήσει το διακόπτη.

- Μ' αρέσει που διατηρείς το χιούμορ σου.

- Για πόσο δεν ξέρω. Τεςπα... το θέμα είναι ότι δεν νιώθω πια περήφανη που είμαι ελληνίδα (το κεφαλαίο Ε δεν το βάζω επίτηδες γιατί δεν είμαστε πια να γραφόμαστε με κεφαλαίο). Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, θα ντρέπονταν αν έβλεπαν πώς έχουμε καταντήσει. Ο Σαββόπουλος μας περιέγραψε επακριβώς 20 χρόνια πριν... "Κωλοέλληνες"!

- Ε... καλά... μόνη σου το λες, δεν είναι κάτι καινούριο αυτό.

- Και αυτό το κάνει φυσιολογικό; 20 χρόνια πέρασαν και όχι μόνο δεν εμφανίσαμε βελτίωση αλλά όσο πάμε χειροτερεύουμε! Η γενιά του Πολυτεχνείου που έκανε κάποτε τους πάντες περήφανους γιατί είχαν τα κότσια να αντισταθούν είναι και η γενιά που κατέστρεψε την Ελλάδα. Ένα μάτσο άνθρωποι (γιατί 8-8,5 εκατομμύρια άνθρωποι που ήταν ο πληθυσμός της Ελλάδας τη δεκαετία του '70 δεν το λες και πάνω από "ένα μάτσο") που κουβαλούσαν τις στερήσεις ενός παγκοσμίου πολέμου, ενός εμφυλίου και μετά την στέρηση των ελευθεριών από μια χούντα, θέλησαν να βελτιώσουν τη ζωή τους. Και πίστεψαν ότι η κατανάλωση είναι ένδειξη ποιοτικής ζωής. Και μετά ήρθε και... η ιδιωτική τηλεόραση.

- Αυτή που κολλάει πάλι;

- Μα δεν καταλαβαίνεις τι μας έχει συμβεί;

- Πες μου και θα καταλάβω σιγά-σιγά.

- Η ιδιωτική τηλεόραση σε πρώτη φάση μας έκανε να βλέπουμε περισσότερες διαφημίσεις απ' ότι προγράμματα. Διαφημίσεις στρατηγικά τοποθετημένες ώστε να δυσκολεύεσαι να αντισταθείς. Και με σειρές που προέβαλλαν τους πλούσιους (βλ. Λάμψη) και για να παρηγορούνται οι μη έχοντες τους γέμιζαν δράματα (τους καημένους!). Κάποτε οι Έλληνες ήταν φωτεινά πνεύματα που ενέπνευσαν την επιστήμη, τη φιλοσοφία και τις τέχνες όλων των αιώνων που ακολούθησαν. Και σήμερα; Ήμαστε ο περίγελος της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. Μικροί και κουτοπόνηροι κλεφτοκοτάδες που πασχίζουν να γεμίσουν τις τσέπες τους αδιαφορώντας για το σύνολο. Ελεϊνοί παρτάκηδες....

- Σαν πολλή φόρα δεν πήρες; Δεν μπορείς έτσι να μας βάζεις όλους στο ίδιο καζάνι!

- Σοβαρά; Αν κλέψεις την τσάντα μιας γιαγιάς που θα' χει μέσα 20 ευρώ είσαι λιγότερο κλέφτης από αυτόν που θα κλέψει μια τράπεζα με μερικά εκατομμύρια;

- Όχι. Τότε τι νομίζεις ότι σε διαφοροποιεί από τον γιατρό που παίρνει φακελάκι;

- Δεν τον πιάνω τον παραλληλισμό.

- Αν δεν ήμασταν εγώ κι εσύ να δώσουμε το φακελάκι δε θα υπήρχε γιατρός να τα πάρει. Αν εγώ δεν χρησιμοποιούσα το γνωστό μου στην εφορία για να περάσω την ουρά και να μπω πρώτη και αν εσύ δεν δεχόσουν να πληρώνεις την παραδουλεύτρα μαύρα, εκείνη δε θα φοροδιέφευγε με έσοδα περισσότερα από τα δικά σου που φορολογείσαι ανελέητα! Όλοι είμαστε σάπιοι γιατί μας έχουν μάθει ότι "αν μπορείς να κάνεις τη λαδιά, κάν΄την αλλιώς κάποιος άλλος θα βρεθεί να σου την κάνει!"

Μια νοοτροπία σάπια ως το κόκκαλο, μια κοινωνία γεμάτη ανηθικότητα όπου όποιος προσπαθεί να είναι ηθικός αποκαλείται "βλάκας" ή "μαλάκας". Και αυτό δεν ισχύει μόνο στις συναλλαγές με το δημόσιο ή στην ανοχή της μικρής φοροδιαφυγής. Ισχύει παντού και σε όλα τα επίπεδα. Όλοι είμαστε αρκετά μάγκες ώστε όταν μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε κάτι που αντιτίθεται στους κανόνες να το κάνουμε. Το μόνο που μας σταματάει είναι ο φόβος να μας πιάσουν. Αλλά σε μια χώρα χωρίς ελεγκτικούς μηχανισμούς, ποιος θα μας πιάσει; Συνεπώς όλοι δρούμε στη ρεμούλα!

- Το' πα ότι δε θα πιω καφέ ήσυχος σήμερα.

- Εμ βέβαια! Αυτό μας νοιάζει μόνο. Έχουμε γίνει ένα έθνος του ΦΡΑΠΕ! Και η ζωή και η πραγματικότητα περνά από δίπλα μας χωρίς να μας ενδιαφέρει τίποτα. Μας ενοχλεί η διαφθορά των από πάνω, των κυβερνώντων και των αντιπολιτευομένων. Και δεν κοιτάμε το χάλι του καθενός! Δεν κοιτάμε ότι όλοι κυνηγάμε μια θέση στο δημόσιο γιατί μας μεγαλώνουν με δύο φιλοδοξίες: ή να ασχοληθούμε με ΚΑΠΕ (κατασπατάληση πατρικού εισοδήματος) ή να μπούμε στο δημόσιο και να γίνουμε... αγρότες (να κρατάμε μια τσουγκράνα και να ξύνουμε τ' αρχίδια μας!)

- Το χοντραίνεις!

- Καθόλου δεν το χοντραίνω! Γιατί νομίζεις ότι δεν ξέρουμε πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε; Πού νομίζεις ότι πήγαν τα δάνεια της τελευταίας πενταετίας; Στην πελατειακή πρόσληψη συμβασιούχων τους οποίους κρατούσαν δέσμιους με την ελπίδα μιας μονιμοποίησης. Και ναι, ο καθένας θέλει να βολευτεί. Αυτό το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Ο καθένας θέλει να είναι σίγουρος ότι θα έχει και αύριο τη δουλειά του. Αλλού είναι η ένστασή μου! Στο γιατί να μην υπάρχει αξιολόγηση; Γιατί να μην δίνεται σε κανέναν κίνητρο να δουλέψει; Μπαίνεις στο δημόσιο (και ξέρεις ότι μιλάω από πείρα) και σε χρόνο Dt σε κάνουν να νιώθεις μαλάκας! Όποιος δουλεύει στο δημόσιο είναι μαλάκας. Το δημόσιο έχει γίνει ένα απόστημα. Το οποίο κανείς δεν τολμά να σπάσει γιατί φοβάται τη μόλυνση και το οποίο όσο πάει και μεγαλώνει.

- Και ποιος σε εμποδίζει να διαφοροποιηθείς;

- Λες και δεν ξέρεις!

- Έλα τώρα! Αν θες, μπορείς.

- Δε λέω, προς το παρόν μπορώ. Είμαι ακόμα νέα, έχω ακόμα φιλοδοξίες (διαφορετικές του ΚΑΠΕ και της τσουγκράνας) κι αυτό γιατί μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου αγωνίζονταν κάθε μέρα να είναι οι καλύτεροι στις δουλειές τους για να μπορούν να τις κρατήσουν. Και έχω και ικανότητες. Αλλά το θέμα είναι ότι εγώ φωνάζω: "ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΙΤΕ ΜΕ!" και κανείς δεν ακούει! Κανείς δε θέλει να με ακούσει! Θέλω να προσφέρω και δεν υπάρχει κανείς να δεχθεί την προσφορά μου! Τους βαρέθηκα! Πνίγομαι! Αναγκάζομαι να πνίγω την φαντασία, τη δημιουργικότητα και τη δραστηριότητά μου γιατί δεν υπάρχει πρόθυμος αποδέκτης.

- Σε καταλαβαίνω.

- Και είμαι και ολιγαρκής, ρε γαμώτο! Δε ζήτησα ποτέ κάτι παραπάνω. Μια επιβράβευση μου αρκεί. Καταλαβαίνω ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει περιθώριο για υλική επιβράβευση (που σίγουρα γίνεται σπουδαίο κίνητρο). Αλλά μου αρκεί η ηθική επιβράβευση. Με σκοτώνει το να κάνουμε γελοίες εκθέσεις αξιολόγησης όπου όλοι παίρνουμε τον ίδιο βαθμό ανεξαρτήτων επίδοσης μιας και το αποτέλεσμα δεν έχει αντίκρυσμα. Το μόνο που ζητάω είναι λίγη περισσότερη αξιοκρατία!

- Τι ψάχνεις να βρεις! Αφού τα 'χεις όλα καλά αναλυμένα μέσα σου. Ξέρεις σε ποια χώρα ζεις και ποια νοοτροπία σε τριγυρίζει.

- Κι αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να συμβιβαστώ με αυτό; Να σωπάσω και να μην ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει και κυρίως να πάψω να προσπαθώ να αλλάξω κάτι εγώ η ίδια; Αν, όσοι (πολλοί ή λίγοι) σκέφτονται όπως εγώ, πάψουν να προσπαθούν, τότε θα χαθεί και η ελάχιστη ελπίδα που υπάρχει για αλλαγή. Κι αυτή είναι μια σκέψη που με τρελαίνει.

- Ίσως και το να συνεχίσεις να προσπαθείς χωρίς αντίκρισμα να σε τρελάνει.

(Σιωπή και καπνοί τσιγάρων)