- Ναι.
- Πώς νιώθεις;
- Όχι πολύ διαφορετικά από προχθές. Δεν νομίζω ότι θα μου περάσει σύντομα...
- Χαλάρωσε...
- Πόσο πια; Νομίζεις ότι είναι εποχή να χαλαρώσω; Διαφωνώ. Διαφωνώ με την ιδέα της χαλάρωσης αλλά και με όλους και με όλα!
- Τι θες να πεις πάλι;
- Το αυτονόητο. Ή τουλάχιστον, αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Είναι δυνατόν να εθελοτυφλούμε; Ξέρεις... χθες, δεν παρακολούθησα τη συνεδρίαση της Βουλής (οφείλω να παραδεχθώ την πρόσφατη αυτή διαστροφή μου να παρακολουθώ το κανάλι της Βουλής). Άκουσα μόνο τα σχόλια και τα νέα. Ξέρεις τι συμπεράσματα έβγαλα;
- Καλά, δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;
- Με απογοητεύεις. Είναι δυνατόν να σε αφήνουν αδιάφορο όλα αυτά;
- Εν πάσει περιπτώσει.... Λέγε τον πόνο σου...
- Μα δεν καταλαβαίνεις τίποτα; Δεν είναι ο "πόνος μου". Είναι ο πόνος όλων. Είναι ο πόνος ενός έθνους που περηφανευόταν ότι όταν οι άλλοι κρέμονταν απ' τα δέντρα σαν μπανάνες εκείνο είχε ήδη χοληστερίνη. Και πού μας οδήγησε αυτό; Στο να γίνουμε το αναμενόμενο... Ένα έθνος με καρδιαγγειακό νόσημα. Ένα έθνος με έμφραγμα, ένα βήμα πριν την ανακοπή. Και για άλλη μια φορά, τρέχουμε "έξω". Στα "νοσοκομεία" του εξωτερικού, που είναι ακριβά, που είναι εκτός των οικονομικών δυνατοτήτων μας, που έχουν spread και ένα σωρό έννοιες που πολλοί από 'μας δεν καταλαβαίνουμε. Και καλά να γυρίσουμε σώοι και αβλαβείς πίσω... Αλλά αν δεν; Και θα πεθάνουμε (κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά) και θα αφήσουμε πίσω μας κληρονόμους άκληρους.
- Και τι θες να γίνει;
- Είδες; Για να με αποπροσανατολίζεις, άλλο ήθελα να πω και άλλο είπα.
- Καλά, λέγε.
- Ήθελα να πω ότι ντρέπομαι. Ντρέπομαι να βλέπω γελοίες, ξύλινες φιγούρες στη Βουλή. Άκουσα ένα άκρως επιτυχημένο σχόλιο σήμερα: "Αυτό είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας και η Ελλάδα είναι "σιγά τη μεγαλούπολη". Δεν είναι Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία για να έχουμε μεγάλο αριθμό επιλογών". Δηλαδή, εν ολίγοις, αυτοί που ψηφίζουμε είναι στη Βουλή γιατί δεν υπάρχουν άλλοι να διαλέξουμε. ΟΚ, ας το δεχθώ. Από 'κεί και πέρα, όμως, θα περίμενα να μας σέβονται λίγο περισσότερο. Ξέρω ότι ζω στην Ελλάδα και αυτό που συνέβη χθες ήταν το αυτονόητο. Αλλά δε θα'πρεπε να είναι έτσι.
- Ή έχεις χάσει τον ειρμό σου ή μιλάς με γρίφους. Μπερδεύτηκα.
- Ναι... έχω πολλά να πω και τα λέω όλα μαζί και ανάκατα. Αυτό που εννοώ είναι ότι κουράστηκα από την υποκρισία του πολιτικού κόσμου. Ένα κοινοβούλιο χωρισμένο σε 4 κατηγορίες.
- Τα κόμματα είναι 5, οπότε υποθέτω ότι δεν είναι κομματική η διάκρισή σου.
- Όντως. Χθες υπήρχαν οι "Ναι", οι "Όχι", οι "Παρών/Λευκό" και "Απών" - με μία επιφύλαξη γιατί δεν είδα τα ακριβή στατιστικά της ψηφοφορίας για να ξέρω αν κάποιος έλειπε). Το θέμα για 'μένα είναι το εξής. Οι ψηφοφορίες πρέπει να γίνονται κατά συνείδηση. Άρα, η συνείδηση των πολλών έλεγε πως πρέπει να κοπούν οι συντάξεις από άτομα που παίρνουν 500 ευρώ και πρέπει να συντηρούν οικογένειες με αυτά. Η συνείδηση των πολλών έλεγε πως οι πολλοί που δεν τα πήραν πρέπει να πληρώσουν ξανά και οι λίγοι που τα πήραν, θα χάσουν τον 15ο και 16ο μισθό και θα τον βαφτίσουν επίδομα με διπλασιασμό των επιτροπών.
- Βουνό το δίκιο σου!
- Δύο τα βουνά! Οι πολλοί έχουμε. Πού να το βρούμε είναι το θέμα;! Συνεχίζω την πολιτική μου ανάλυση, λοιπόν. Αυτά εν συντομία για όσους είπαν "Ναι". Πάμε τώρα στους "Παρών". Παρών σημαίνει ότι είδα φως και μπήκα; Ή μήπως σημαίνει ότι η συνείδησή μου λέει Ναι ή Όχι αλλά η κομματική καθοδήγηση μού επιτρέπει να υψώσω ανάστημα μέχρι εκεί που φτάνει το ύψος του κόμματος; Δηλαδή, θέλω να πω το ένα από τα δύο αλλά δεν μπορώ να πάω και ανοιχτά κόντρα στην παράταξη. Και όταν αποπέμπομαι γιατί στη μεγαλύτερη απόφαση που κλήθηκε να πάρει το ελληνικό κοινοβούλιο για το μέλλον των επόμενων 2-3 γενιών, εγώ φέρομαι σαν να μην έχω άποψη. Γιατί το λευκό, έτσι το ερμηνεύω. Καλά... αν υπήρξαν απόντες, δεν το συζητώ... Είναι σαν να μας λένε κατάμουτρα ότι όχι μόνο δεν έχουν άποψη αλλά δεν κάνουν καν τον κόπο να ασχοληθούν.
- Ε όχι, δε θέλω να πιστέψω ότι υπήρξαν απόντες σε κάτι τόσο σοβαρό.
- Τι να σου πω, δεν ξέρω! Έχω δει τόσες φορές άδεια έδρανα που θα μπορούσα να πιστέψω τα πάντα. Και πάω στην τελευταία κατηγορία των "Όχι". Θέλω να συγχαρώ όλους τους ανεγκέφαλους που ψήφισαν "Όχι".
- Δεν είσαι λίγο υπερβολική;
- Θεωρείς υπερβολή τ' ότι όλη η Ευρώπη σήμερα αναρωτιέται γιατί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε μεταξύ μας; Όλοι οι Ευρωπαίοι πλην της Γερμανίας ομόφωνα αποφάσισαν την οικονομική στήριξη της Ελλάδας και του Ευρώ. Και εμείς δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε! Έλεος πια! Αλλά αυτό που δεν αντέχω είναι τη μέγιστη υποκρισία της "αξιωματικής αντιπολίτευσης". Αυτοί που μέχρι χθες ήταν κυβέρνηση, αυτοί που ευθύνονται το ίδιο αν όχι και περισσότερο από τις άλλες κυβερνήσεις των τελευταίων 30 χρόνων, αυτοί που μας έσυραν σε εκλογές τον Οκτώβρη...
- Βάλε μια άνω τελεία! Θα σκάσεις. Πάρε μια ανάσα.
- Μη με διακόπτεις, αποσυντονίζομαι. Τι έλεγα;
- Για την προκήρυξη των εκλογών.
- Γι' αυτούς που τις προκήρυξαν έλεγα. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, ας επικεντρωθώ καλύτερα "σ' ΑΥΤΟΝ" που τις προκήρυξε. Στον κύριο των ορεινών εδράνων, που μπήκε με φαμφάρες επικεφαλής της πολιτικής ζωής του τόπου και το 'σκασε σαν κυνηγημένος. Ναι, στον τέως αναφέρομαι... Είχε το θράσος να παραστεί στην ψηφοφορία. Είχε το θράσος να ψηφίσει "Όχι". Να το φωνάξει χωμένος στα πίσω έδρανα, μπαίνοντας στην αίθουσα συνεδριάσεων λίγο πριν τη στιγμή της ψηφοφορίας. Και σε ρωτάω, αυτός δεν ήταν που μας οδήγησε στις εκλογές για να πάρει "νωπή λαϊκή εντολή" να εφαρμόσει σκληρά μέτρα;
- Υποθέτω πως το ερώτημα είναι ρητορικό. Δεν περιμένεις να σου απαντήσω εγώ, έτσι δεν είναι;
- Εδώ δεν απαντούν αυτοί που μου χρωστάνε απαντήσεις. Αυτοί που ΜΑΣ χρωστάνε απαντήσεις.
Και τώρα που κάποιος άλλος παίρνει τα μέτρα που θα έπαιρνε αυτός / αυτοί, τα καταψηφίζει. Γιατί; Δε με νοιάζει η άποψή του. Με νοιάζει τ' ότι τα καταψηφίζει χωρίς να έχει κάτι να αντιπροτείνει. Δηλαδή, κανείς απ' όσους τα καταψηφίζουν δεν έχουν κάτι να αντιπροτείνουν.
- .....
- Και για να μην νομίζεις ότι θέλω να γύρω προς τους μεν ή τους δε, και για των νυν τη γούνα έχω ράμματα. Δημοκρατία και διαβούλευση και τα.... αυτιά μου κουνιούνται! Δημοκρατία και πάμε σε ψηφοφορία τα μέτρα που θα χρειαστεί να πάρουμε για να μας "στηρίξουν" (ο Θεός να το κάνει στήριξη αυτό το πράγμα) οι Ευρωπαίοι; Τι την θες την ψηφοφορία όταν μπορείς να ανεχθείς μία μόνο άποψη, δηλαδή τη δική σου; Ναι, η ψηφοφορία είναι στοιχείο της δημοκρατίας αλλά το να καρατομείς όσους ψηφίζουν κάτι διαφορετικό από αυτό που θες μάλλον θυμίζει οικεία κακά που δεν ξεστομίζουμε συχνά. (Η αναφορά στη "χούντα" είναι κάτι σαν το "όνομα του ξέρεις ποιου δεν πρέπει να ειπωθεί στον Harry Potter).
- Μ' αρέσει που προσπαθείς να κρατάς το ίσο.
- Δε θέλω να είμαι θερμόαιμη. Ούτε να δώσω σε κάποιον το δικαίωμα να πει ότι υποστηρίζω τον Χ ή τον Ψ. Τους βαρέθηκα όλους! Ξέρεις, ώρες-ώρες, σκέφτομαι ότι δεν αντέχω να ασχολούμαι άλλο αλλά πάλι, δεν μπορώ να είμαι και "ιδιώτης / idiot". Δεν μπορώ να μην ασχολούμαι με όσα γίνονται γύρω μου.
- Δε λες πάλι καλά; Καλά που έχουν μείνει και κάποιοι που ακόμα θέλουν να σκέφτονται και να μιλούν.
- Μόνο έτσι έχουμε την ελπίδα να βγούμε από την οικονομική, πολιτική, κοινωνική και ηθική κρίση. Δεν θα αφεθώ. Τουλάχιστον, δε θα αφεθώ να σαπίσω με όλα τα άλλα γύρω μου.
- Βουνό το δίκιο σου!
- Δύο τα βουνά! Οι πολλοί έχουμε. Πού να το βρούμε είναι το θέμα;! Συνεχίζω την πολιτική μου ανάλυση, λοιπόν. Αυτά εν συντομία για όσους είπαν "Ναι". Πάμε τώρα στους "Παρών". Παρών σημαίνει ότι είδα φως και μπήκα; Ή μήπως σημαίνει ότι η συνείδησή μου λέει Ναι ή Όχι αλλά η κομματική καθοδήγηση μού επιτρέπει να υψώσω ανάστημα μέχρι εκεί που φτάνει το ύψος του κόμματος; Δηλαδή, θέλω να πω το ένα από τα δύο αλλά δεν μπορώ να πάω και ανοιχτά κόντρα στην παράταξη. Και όταν αποπέμπομαι γιατί στη μεγαλύτερη απόφαση που κλήθηκε να πάρει το ελληνικό κοινοβούλιο για το μέλλον των επόμενων 2-3 γενιών, εγώ φέρομαι σαν να μην έχω άποψη. Γιατί το λευκό, έτσι το ερμηνεύω. Καλά... αν υπήρξαν απόντες, δεν το συζητώ... Είναι σαν να μας λένε κατάμουτρα ότι όχι μόνο δεν έχουν άποψη αλλά δεν κάνουν καν τον κόπο να ασχοληθούν.
- Ε όχι, δε θέλω να πιστέψω ότι υπήρξαν απόντες σε κάτι τόσο σοβαρό.
- Τι να σου πω, δεν ξέρω! Έχω δει τόσες φορές άδεια έδρανα που θα μπορούσα να πιστέψω τα πάντα. Και πάω στην τελευταία κατηγορία των "Όχι". Θέλω να συγχαρώ όλους τους ανεγκέφαλους που ψήφισαν "Όχι".
- Δεν είσαι λίγο υπερβολική;
- Θεωρείς υπερβολή τ' ότι όλη η Ευρώπη σήμερα αναρωτιέται γιατί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε μεταξύ μας; Όλοι οι Ευρωπαίοι πλην της Γερμανίας ομόφωνα αποφάσισαν την οικονομική στήριξη της Ελλάδας και του Ευρώ. Και εμείς δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε! Έλεος πια! Αλλά αυτό που δεν αντέχω είναι τη μέγιστη υποκρισία της "αξιωματικής αντιπολίτευσης". Αυτοί που μέχρι χθες ήταν κυβέρνηση, αυτοί που ευθύνονται το ίδιο αν όχι και περισσότερο από τις άλλες κυβερνήσεις των τελευταίων 30 χρόνων, αυτοί που μας έσυραν σε εκλογές τον Οκτώβρη...
- Βάλε μια άνω τελεία! Θα σκάσεις. Πάρε μια ανάσα.
- Μη με διακόπτεις, αποσυντονίζομαι. Τι έλεγα;
- Για την προκήρυξη των εκλογών.
- Γι' αυτούς που τις προκήρυξαν έλεγα. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, ας επικεντρωθώ καλύτερα "σ' ΑΥΤΟΝ" που τις προκήρυξε. Στον κύριο των ορεινών εδράνων, που μπήκε με φαμφάρες επικεφαλής της πολιτικής ζωής του τόπου και το 'σκασε σαν κυνηγημένος. Ναι, στον τέως αναφέρομαι... Είχε το θράσος να παραστεί στην ψηφοφορία. Είχε το θράσος να ψηφίσει "Όχι". Να το φωνάξει χωμένος στα πίσω έδρανα, μπαίνοντας στην αίθουσα συνεδριάσεων λίγο πριν τη στιγμή της ψηφοφορίας. Και σε ρωτάω, αυτός δεν ήταν που μας οδήγησε στις εκλογές για να πάρει "νωπή λαϊκή εντολή" να εφαρμόσει σκληρά μέτρα;
- Υποθέτω πως το ερώτημα είναι ρητορικό. Δεν περιμένεις να σου απαντήσω εγώ, έτσι δεν είναι;
- Εδώ δεν απαντούν αυτοί που μου χρωστάνε απαντήσεις. Αυτοί που ΜΑΣ χρωστάνε απαντήσεις.
Και τώρα που κάποιος άλλος παίρνει τα μέτρα που θα έπαιρνε αυτός / αυτοί, τα καταψηφίζει. Γιατί; Δε με νοιάζει η άποψή του. Με νοιάζει τ' ότι τα καταψηφίζει χωρίς να έχει κάτι να αντιπροτείνει. Δηλαδή, κανείς απ' όσους τα καταψηφίζουν δεν έχουν κάτι να αντιπροτείνουν.
- .....
- Και για να μην νομίζεις ότι θέλω να γύρω προς τους μεν ή τους δε, και για των νυν τη γούνα έχω ράμματα. Δημοκρατία και διαβούλευση και τα.... αυτιά μου κουνιούνται! Δημοκρατία και πάμε σε ψηφοφορία τα μέτρα που θα χρειαστεί να πάρουμε για να μας "στηρίξουν" (ο Θεός να το κάνει στήριξη αυτό το πράγμα) οι Ευρωπαίοι; Τι την θες την ψηφοφορία όταν μπορείς να ανεχθείς μία μόνο άποψη, δηλαδή τη δική σου; Ναι, η ψηφοφορία είναι στοιχείο της δημοκρατίας αλλά το να καρατομείς όσους ψηφίζουν κάτι διαφορετικό από αυτό που θες μάλλον θυμίζει οικεία κακά που δεν ξεστομίζουμε συχνά. (Η αναφορά στη "χούντα" είναι κάτι σαν το "όνομα του ξέρεις ποιου δεν πρέπει να ειπωθεί στον Harry Potter).
- Μ' αρέσει που προσπαθείς να κρατάς το ίσο.
- Δε θέλω να είμαι θερμόαιμη. Ούτε να δώσω σε κάποιον το δικαίωμα να πει ότι υποστηρίζω τον Χ ή τον Ψ. Τους βαρέθηκα όλους! Ξέρεις, ώρες-ώρες, σκέφτομαι ότι δεν αντέχω να ασχολούμαι άλλο αλλά πάλι, δεν μπορώ να είμαι και "ιδιώτης / idiot". Δεν μπορώ να μην ασχολούμαι με όσα γίνονται γύρω μου.
- Δε λες πάλι καλά; Καλά που έχουν μείνει και κάποιοι που ακόμα θέλουν να σκέφτονται και να μιλούν.
- Μόνο έτσι έχουμε την ελπίδα να βγούμε από την οικονομική, πολιτική, κοινωνική και ηθική κρίση. Δεν θα αφεθώ. Τουλάχιστον, δε θα αφεθώ να σαπίσω με όλα τα άλλα γύρω μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου