Mea Culpa

- Οργισμένη;

- Ναι.

- Θυμωμένη;

- Πολύ!

- Πνίγεσαι;

- Ποιος δεν πνίγεται;

- Όλοι υποθέτω.

- Τι έκανες σήμερα;

- Σήμερα; Γι' αυτό πνίγομαι πιο πολύ.

- Τι έπαθες;

- Εγώ;! Όλοι πάθαμε! Μόνο που άλλοι παθαίνουν και αντιδρούν και άλλοι φοβούνται. Και σήμερα φοβήθηκα! ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; ΦΟΒΗΘΗΚΑ!

- Ήσουν στην πορεία;

- Όχι! Αυτό είναι το χειρότερο! Δε φοβήθηκα απλά να πάω! Φοβήθηκα και να απεργήσω. Φοβήθηκα γιατί με τόσα που μου έχουν κόψει, δε θα έχω να πληρώσω το νοίκι. Όλοι κατηγορούν τη γενιά μου ότι είμαστε βολεμένοι. Κι εγώ, είπα να ξεβολευτώ. Είπα να ζήσω μόνη. Να φάω τα μούτρα μου. Να "τριφτώ". Και τώρα;

- Τι τώρα;

- Τώρα, έχω φτάσει να πληρώνω την απόφασή μου με ηθικές ζημιές! Κάθε φλέβα στο σώμα μου χτυπά και κάθε σταγόνα του αίματός μου βράζει φωνάζοντας "έκανες ένα λάθος, διόρθωσέ το!". Και σκέφτομαι, έκανα το λάθος και πήγα και δούλεψα. Όλη μέρα, το πανό των συναδέλφων στην πόρτα μου πλάκωνε την ψυχή. Κι όμως, δούλεψα. Και τώρα, έχουμε 3 ανθρώπους νεκρούς. Τρεις οικογένειες που θρηνούν. Εμάς τους υπολοίπους θλιμμένους, μουδιασμένους, θυμωμένους, φοβισμένους. Πολίτες σε ένα κράτος χωρίς τάξη. Σε ένα ταξικό σύστημα χωρίς τάξεις πια. Σε ένα μπάχαλο μέσα στο κεφάλι μου! Όλα γυρίζουν τόσο πολύ και τόσο γρήγορα γύρω μου!

- Νομίζεις πως όλοι έτσι είμαστε;

- Όχι! Άλλοι νιώθουν όπως εγώ, άλλοι, ακόμα πιο δειλοί από 'μένα δεν τολμούν ούτε τις ενοχές τους να παραδεχθούν. Και άλλοι... Αυτοί οι τελευταίοι... Αυτοί είναι δολοφόνοι. Δολοφόνοι συνειδήσεων, ζωών, ψυχών. Δικοί μου, δικοί σου δολοφόνοι. Δολοφόνοι παιδιών και δολοφόνοι γονιών και παπούδων. "Άνθρωποι" που θεωρητικά εναντιώνονται σε όσους μας οδηγούν ή μας οδήγησαν στην εξαθλίωση και που χωρίς σκέψη, χωρίς συνείδηση, χωρίς αναστολές πιάνουν μια μολότωφ και την πετάνε κι όποιον πάρει ο Χάρος.

- Δίκιο έχεις αλλά ηρέμησε. Αυτά πάντα γίνονταν και πάντα θα γίνονται!

- Να ηρεμήσω; Αυτό μας τρώει! Τ' ότι αποδεχόμαστε τα πάντα λέγοντας: "έτσι ήμασταν πάντα και έτσι θα μείνουμε". Γιατί να μείνουμε έτσι; Ένας που να μην έχει απορροφηθεί από το σύστημα δεν υπάρχει; Ένας που να θέλει να αλλάξει νοοτροπία δεν υπάρχει; Κουράστηκα. Βαρέθηκα να μου λένε ότι δε θ' αλλάξω τον κόσμο. Και ξέρεις, δουλεύοντας στο δημόσιο γίνεσαι εύκολα περίγελως όταν ελπίζεις. "Δεν μπορεί κάποια στιγμή, θα αλλάξει, κάποια στιγμή κάποιος θα σκεφτεί ότι μπορούμε να λειτουργούμε και καλύτερα" και η απάντηση πάντα η ίδια "Καλά, παιδάκι μου, χαζό είσαι;"

- Ναι... κάπως έτσι γίνεται.

- Δεν είμαι χαζή! Ούτε τρελή ή κάτι άλλο. Απλά δεν μπορώ να συμβιβαστώ με το να μην ελπίζω. Αν φοβήθηκα την σπιτονοικοκυρά και τις άδειες τσέπες μου στο τέλος του μήνα μια φορά, το να υποχρεωθώ να μην ελπίζω το φοβάμαι 1000!

- Γιατί δεν χαλαρώνεις λίγο; Βλέπουμε καμιά ταινία να ξεχαστείς;

- Δεν είσαι καλά μου φαίνεται! Θα κάνω ένα τσιγάρο και θα κοιμηθώ. Δεν μπορώ να σκέφτομαι άλλο πια. Πόνεσε το μυαλό μου. Πάω γιατί αν συνεχίζω να σκέφτομαι, προβλέπω να πονάει και το ντουβάρι απέναντι.

Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να περνάνε μέρες που δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω.