Σώπα όπου να'ναι θα... σωπάσουν οι καμπάνες

Πρωί Κυριακής στα μέσα Μάρτη:

- Καλημέρα

- ....μέρα (μουρμούρισα με το ζόρι)

- Τι έχεις πάλι;

- Τι να έχω μωρέ... Άσε με Κυριακάτικα!

- Τι έπαθες, παιδάκι μου;

- Ξέρεις από τι ώρα σηκώθηκα; (ίσα που το χέρι μου αντέχει να σηκώσει το φλυτζάνι του καφέ)

- Μη μου πεις! 8.30; Τέτοιες ώρες βρίσκεις βάρβαρες την Κυριακή!

- Μακάρι αλλά πού! Ξέρεις ότι στις 9 σηκώνομαι με το ζόρι όταν με ξυπνάς εσύ! Αλλά σήμερα, πραγματικά ευχόμουν να ήσουν εσύ που θα με ξυπνούσες!

- Τι έγινε;

- 6.30

- Τι 6.30;

- Αυτό έγινε. Ξύπνησα 6.30.

- Για κυνήγι πήγες;

- Τρελάθηκες; Να με πλήρωναν δε θα το έκανα Κυριακάτικα!

- Τότε;

- Η καμπάνα.

- Ε;

- Η καμπάνα, παιδάκι μου, από την εκκλησία. Φαίνεται ήταν διακαής ο πόθος του καμπαναριού για τον Όρθρο και βάρεσε προσκλητήριο στις 6.30. Είναι δυνατόν; Έλεος δηλαδή! Διάβαζα ως τις 3. Και λέω, ΟΚ, ας διαβάσω τώρα που έχω όρεξη και θα κοιμηθώ το πρωί. Αλλά πού; Ήταν το πιο δύσκολο Σάββατο του τελευταίου χρόνου. Και ήθελα να κοιμηθώ μια Κυριακή πρωί! (μπουχου!)

- Πάλι ασυναρτησίες λες.

- Πώς να μη λέω; Έχεις δει κανέναν να έχει συγκροτημένη σκέψη μετά από αϋπνία - αγρυπνία;

- Πάρ'το πάλι απ' την αρχή...

- ΟΚ... Χθες, λοιπόν, ξύπνησα το πρωί με την προοπτική να διαβάσω. Δεν είχα πολύ διάθεση και δεν είχα και καθόλου έμπνευση. Συνεπώς, αποφάσισα να κάνω γενική στο σπίτι μιας και έπρεπε κι αυτό να γίνει κάποια στιγμή. Εντάξει ως εδώ;

- Κατανοητό.

- Ε... μετά, κατά τις 7, άραξα μια ώρα να ξεπιαστώ και κατά τις 8 άρχισα να διαβάζω. Ξέρεις... διπλωματική. Ε... τεςπα, είχα όρεξη και πέρασε η ώρα και διάβαζα ως τις 3. Συνεχίζω;

- Ναιιιιιιι

- Ε... με τα πολλά, ξαπλώνω κατά τις 3 και κοιμάμαι κατά τις 3.30 με την προοπτική να ξυπνήσω χωρίς ρολόι, ό,τι ώρα... Αλλά πού! 6.30 η ώρα, χτύπησε η καμπάνα της εκκλησίας. Και ξέρεις πώς ακούγεται σπίτι μου... Είχε και ζέστη, είχα ανοιχτά τα τζάμια, να σκεφτείς, ότι ξύπνησα τρομαγμένη από τον ήχο. Ένιωθα τις δονήσεις στο κρεββάτι μου!

- Πακέτο...

- Και λίγα λες! Μα είναι δυνατόν; Δηλαδή, άσε τους ξενύχτηδες που διασκέδασαν και από τα ξύδια κατά πάσα πιθανότητα δε θα καταλάβαιναν τίποτα ούτως ή άλλως αλλά ρε συ... υπάρχουν και άνθρωποι που δουλεύουν νύχτα και που περιμένουν μια Κυριακή να κοιμηθούν λίγο περισσότερο. Και έρχεται η καμπάνα να χτυπήσει στις 6.30 το πρωί; Άσε δε το άλλο... Τον τελευταίο καιρό, έχει απορρυθμιστεί το ρολόι της εκκλησίας. Έχουν την κακή συνήθεια να χτυπάνε και τις ώρες. Και σκέψου τώρα, στις 5 το απόγευμα να χτυπάει ξαφνικά 8-9 φορές. 12 τη νύχτα να μπερδεύεται και να χτυπάει 12 φορές λες και είναι μεσημέρι. Ό,τι να'ναι!

- Εντάξει, μωρέ... ωτοασπίδες.

- Αλήθεια; Και για να μην ξυπνήσω στις 6 το πρωί θα πρέπει να μην ακούσω ούτε το ξυπνητήρι και να αργήσω; Ωραία τα λες!

- Έχεις ένα δίκιο. Αλλά εντάξει... θα το συντονίσουν  και θα στρώσει.

- Δεν είναι τ' ότι ξύπνησα μία μέρα ούτε τ' ότι θα ξυπνήσω άλλες 5 ή άλλες 10.

- Το 'ξερα ότι υπάρχει δράκος και σε αυτό το παραμύθι!

- Φυσικά! Είναι τα 2 μέτρα και 2 σταθμά!

- Come again?

- Να, ρε παιδί μου... Αν π.χ. την ηχορύπανση την προκαλούσαμε εγώ κι εσύ, θα μας χτυπούσαν τα ντουβάρια. Αν συνεχίζαμε, θα μας έπαιρναν τηλ. ή θα καλούσαν απευθείας την αστυνομία. Για την ακρίβεια, μου 'χει τύχει να έρθει η αστυνομία γιατί ένα βράδυ καθίσαμε 5 άτομα στο μπαλκόνι (Ιούλιο μήνα, Σαββατόβραδο) και κάποιος ειδοποίησε, από άλλη πολυκατοικία, ότι κάναμε πολλή φασαρία και ήρθαν να μας κάνουν παρατήρηση. Και ρωτάω: αν ήμουν κανένα μαγαζί της παραλίας θα με έκλεινε κανείς; Ή αν έπαιρνα εγώ να καταγγείλω την "καμπάνα" θα μου έδινε κανείς σημασία;

- Voila! Κι έλεγα κι εγώ πού θα το πας...

- Εμ βέβαια! Αν είχε κανείς οικονομικό συμφέρον από τη συνάντηση των 5 στο μπαλκόνι μου, θα ερχόταν ποτέ η αστυνομία για την παρατήρηση; Όχι βέβαια! Και μήπως θα ενοχλούσε ποτέ κανείς την εκκλησία που είναι κράτος εν κράτει; Νομίζω εδώ αρμόζει το "ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ!" χαχαχα

- Χαχαχα, καλό!

- Μου τη δίνει! Ξέρεις... κάτι τέτοιες ώρες σκέφτομαι το "Liberte, Egalite, Fraternite". Είναι ένα αίτημα που από το 1789 και τη Γαλλική Επανάσταση σ' αυτή τη χώρα (που καλώς πολλοί την αποκαλούν Μπανανία!) δεν μπορούμε να το εφαρμόσουμε! Ελεύθεροι; Είμαστε και δεν είμαστε! Είμαστε όλοι δέσμιοι της αδιαφάνειας. Ισότητα; Σε ποιους και πόσους τομείς; Στην εργασία; Στη μόρφωση; Στην κοινωνική πολιτική; Στην υγεία; Αδελφότητα; Ναι, αμέ, πώς; Ο ένας κοιτά να βγάλει το μάτι του άλλου και παρακαλά να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα! Οι μόνοι που δεν το κάνουν είναι αυτοί που έχουν ήδη στραβώσει τον άλλο ή που ο άλλος πρόλαβε να τους στραβώσει και όσοι έχουν γείτονες που δεν έχουν κατσίκα!

- Χαχαχα

- Για γέλια είναι;

- Για γέλια δεν είναι αλλά όπως τα λες δεν μπορώ να μη γελάσω!

- Και το χειρότερο είναι πως ζούμε μέρες που τα 2/3 (αν όχι περισσότεροι) κρεμόμαστε στο χείλος του γκρεμού και οι υπόλοιποι είναι από πάνω, με τα σχοινιά δεμένα σε τζιπάρες χιλιάδων κυβικών και δε μας πετάνε το σκοινί να σωθούμε. Κι όχι μόνο αυτό αλλά έρχονται και μάς πατάνε τα χέρια για να πέσουμε στο κενό.

- Ανατρίχιασα!

- Τώρα ανατρίχιασες; Τόσο καιρό που το ζεις δεν έχεις ανατριχιάσει; Και μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και ένα σωρό υποκριτές!

- Καταιγίδα νούμερο 2, έτοιμη να ξεσπάσει!

- Φυσικά και θα ξεσπάσει! Μα δεν μπορώ πια! Έχουμε ακούσει τις απίστευτες βλακείες τον τελευταίο καιρό! "Κι εμείς στο σπίτι μας, κύριοι, χάνουμε 25.000 ευρώ το χρόνο με τα νέα μέτρα". Αλήθεια κυρία Λούκα μας; Στο δικό μου σπίτι δεν μπαίνουν σύνολο 25.000 ευρώ το χρόνο! Και από τα 17 που έμπαιναν, είπατε να μου κόψετε τα 2.000, έτσι γιατί νομίζετε πως μου περίσσευαν! (ναι, έχω χάσει την μπάλα και φωνάζω κλαίγοντας). "Η εκκλησιαστική περιουσία είναι ένας μύθος". Ναι, πράγματι... Οι Mercedes που κυκλοφορείται είναι κάτι σαν το τέρας του Λοχ Νες, μόνο που αυτό το έχουν μόνο ακουστά ενώ τις Mercedes σας τις βλέπουν όλοι! Για να μην αναφερθούμε στους δίσκους και τα παγκάρια! Αναρωτιέμαι ποιος είχε την έμπνευση ότι με κέρματα μπορεί να σώσει την ψυχή του ή ποιοι κατάφεραν να πρωτοπείσουν κάποιον γι' αυτό! Πάει η κάθε γιαγιά και αφήνει τον οβολό της, που μπορεί να σημαίνει για κάποιους ότι θα φάνε ξερό ψωμί μια μέρα, γιατί σε τέτοια επίπεδα φτώχιας οδηγούμαστε σιγά - σιγά, με την ελπίδα ότι θα γίνει συσσίτιο για κάποιους που έχουν ακόμα λιγότερα από 'κείνη και καταλήγει να γίνει βενζίνη για αχόρταγα 16βάλβιδα και χρυσές μίτρες γι' αυτούς που το παίζουν εκπρόσωποι του Θεού στη γη!

- Έχεις τόσο δίκιο που δε μου πήγαινε να σε διακόψω.

- Ουφ! Πολλά είπα και να δω τι θα φάμε το μεσημέρι. Πάω να μαγειρέψω τίποτα, όσο ακόμα υπάρχει κάτι στο ψυγείο μας....